Harsha Walia, 10 σημεία για το Μαύρο Μπλοκ.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια απομαγνητοφώνηση των λόγων της Harsha Walia (από το No One Is Illegal Vancouver) σε μια συζήτηση μεταξύ του Harsha και του Derek O’Keefe σχετικά με τη διαφορετικότητα των τακτικών, με αφορμή τα γεγονότα της πορείας της 13/02/2010 ( heart attack march) και την κριτική για τις τακτικές και την αποτελεσματικότητα του Μαύρου Μπλοκ.

---

10 σημεία για το Μαύρο Μπλοκ.

Εισαγωγή

Η πορεία της 13ης Φεβρουαρίου (με την ονομασία) Καρδιακή Προσβολή έφραξε με επιτυχία τις αρτηρίες του καπιταλισμού, διασκεδάζοντας εξεγερτικά στους δρόμους του Βανκούβερ κατά τη διάρκεια της σύγκλισης ενάντια στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2010.

Αμέσως μετά, οι υποτιθέμενοι κοινωνικοί σύμμαχοι κατήγγειλαν την τακτική και προσπάθησαν να αποστασιοποιηθούν από τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία αυτού του κινήματος.

Σε μια αυστηρή παραβίαση της δήλωσης ενότητας (http://vancouver.mediacoop.ca/newsrelease/2739) που είχε διατυπώσει το Δίκτυο Ολυμπιακής Αντίστασης, οι κοινωνικοί φιλελεύθεροι που είχαν ελάχιστη ή καμία συμμετοχή στην οργάνωση οποιασδήποτε σύγκλισης ανέλαβαν να καταγγείλουν τη βία των διαδηλωτών και όχι τη βία της αστυνομίας. Αμφισβήτησαν επίσης την αποτελεσματικότητα της τακτικής του μαύρου μπλοκ. Αυτό που ακολουθεί είναι μια απομαγνητοφώνηση των λόγων της Harsha Walia (από το No One Is Illegal Vancouver) σε μια συζήτηση μεταξύ του Harsha και του Derek O’Keefe σχετικά με τη διαφορετικότητα των τακτικών. Το πλήρες βίντεο της συζήτησης μπορείτε να το δείτε στη διεύθυνση: http://vancouver.mediacoop.ca/video/2916

 

“Θα μπορούσα να σας πω ότι το schwarze Block ήταν μια επιχειρησιακή μορφή, ότι ήταν ένα μέσο για να εμποδίσει την αστυνομία να εντοπίσει και να απομονώσει ποιος διέπραξε ποια χειρονομία κατά τη διάρκεια μιας εξέγερσης.
Θα μπορούσα να σας πω ότι το να ντύνεσαι στα μαύρα σήμαινε: είμαστε όλοι σύντροφοι, είμαστε όλοι αλληλέγγυοι, είμαστε όλοι ίδιοι, και αυτή η ισότητα μας απελευθερώνει από την ευθύνη της αποδοχής ενός σφάλματος που δεν μας αξίζει: το σφάλμα του να είσαι φτωχός σε μια καπιταλιστική χώρα, το σφάλμα του να είσαι αντιφασίστας στην πατρίδα του ναζισμού, το σφάλμα του να είσαι ελευθεριακός σε μια καταπιεστική χώρα.
Αυτό σήμαινε: κανείς δεν αξίζει να τιμωρηθεί γι’ αυτούς τους λόγους, και αφού μας επιτίθεστε, είμαστε αναγκασμένοι να προστατεύουμε τους εαυτούς μας από τη βία όταν διαδηλώνουμε στους δρόμους. Διότι ο πόλεμος, ο καπιταλισμός, οι εργασιακές ρυθμίσεις, οι φυλακές, τα ψυχιατρεία, αυτά τα πράγματα δεν είναι βίαια, ωστόσο εσείς θεωρείτε βίαιους όσους από εμάς θέλουμε να ζήσουμε ελεύθερα την ομοφυλοφιλία μας, την άρνηση ίδρυσης οικογένειας, τη συλλογική ζωή και την κατάργηση της ιδιοκτησίας”.

——Claire Fontaine, This is Not the Black Bloc——

Σας ευχαριστώ, παιδιά.

Το όνομά μου είναι Harsha.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι, όσον αφορά αυτή τη συζήτηση, ξέρω ότι διεξάγεται εδώ και μια εβδομάδα, αλλά μόλις σήμερα το πρωί διάβασα όλα τα μηνύματα και τα ηλεκτρονικά μηνύματα που κυκλοφορούσαν καθώς προσπαθούσα να προετοιμάσω τις σκέψεις μου. Είμαι πραγματικά απογοητευμένη και πραγματικά θυμωμένη για να είμαι ειλικρινής. Δεν πρόκειται να εμπλακώ σε εσωστρεφείς γενικεύσεις σχετικά με την ποικιλομορφία των τακτικών, διότι θεωρώ ότι αυτή η αφετηρία είναι προβληματική, και θα εξηγήσω γιατί. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένος σχετικά με το τι συνέβη το Σάββατο και πώς ήταν η οργάνωση γι’ αυτό.

Πρώτον, θέλω να προσδιορίσω τον εαυτό μου σε αυτόν τον διάλογο. Δεν συμμετέχω προσωπικά σε τακτικές μαύρου μπλοκ, αλλά ως επί μακρόν διοργανώτρια της κοινότητας και ως έγχρωμη γυναίκα, υποστηρίζω πλήρως και σταθερά την ποικιλομορφία των τακτικών και είμαι αλληλέγγυα με όσους αντιμετωπίζουν αστυνομική καταστολή αυτή την περίοδο.

Διαδήλωσα στις 13 Φεβρουαρίου στη διαδήλωση Heart Attack μαζί με άλλα μέλη του No One is Illegal, που είναι μια συλλογικότητα κυρίως έγχρωμων ανθρώπων. Αν και δεν μπορώ να μιλήσω για τα προσωπικά κίνητρα και τις προθέσεις όσων συμμετέχουν σε τακτικές μαύρου μπλοκ, νομίζω ότι η απόσταση που έχω από αυτές τις τακτικές είναι κάπως χρήσιμη σε αυτή τη συζήτηση, επειδή υπάρχει αυτή η ιδέα ότι μόνο όσοι συμμετέχουν σε δράσεις μαύρου μπλοκ υποστηρίζουν τις τακτικές μαύρου μπλοκ. Αυτή είναι μια προσπάθεια περιθωριοποίησης και απομόνωσης των συντρόφων μας, την οποία ελπίζω ότι η παρουσία μου εδώ θα αντιμετωπίσει.

Μια από τις επικρίσεις της τακτικής του μαύρου μπλοκ είναι ότι αναλαμβάνεται από κυρίως λευκούς άνδρες και επομένως είναι εγγενώς καταπιεστική για τις έγχρωμες γυναίκες και τις ιθαγενείς γυναίκες ειδικότερα. Ως έγχρωμη γυναίκα με μυριάδες επισφαλείς συστημικούς φραγμούς, συμπεριλαμβανομένου του επισφαλούς νομικού καθεστώτος και της υγείας – και μπορώ να μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου – αλλά μπορώ να πω ότι η τακτική του μαύρου μπλοκ δεν με καταπιέζει από μόνη της ούτε με καθιστά πιο ευάλωτη στη διαμαρτυρία. Θα το εκτιμούσα λοιπόν αν άλλοι λευκοί άνδρες δεν έκαναν τέτοιες δηλώσεις για λογαριασμό μου. Με αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, θέλω να κάνω δέκα σύντομες επισημάνσεις σχετικά με το μαύρο μπλοκ.

1. Τακτική

Πρώτα απ’ όλα, το μαύρο μπλοκ είναι μια τακτική. Όπως και κάθε άλλη τακτική, δεν μπορεί να κριθεί από μόνο του, αλλά μπορεί να κριθεί μόνο ως μέρος του φάσματος ενός πολύ ευρύτερου κινήματος και ως μέρος ενός φάσματος τακτικών στις οποίες συμμετέχουμε όλοι μας. Το μαύρο μπλοκ έχει διάφορες χρησιμότητες, τόσο αμυντικές όσο και επιθετικές. Νομίζω ότι το σημείο που συχνά παραλείπεται είναι οι αμυντικές στρατηγικές γύρω από το μαύρο μπλοκ. Όπως γνωρίζει ο κόσμος, πολλές δραστηριότητες του μαύρου μπλοκ που πηγαίνουν πίσω στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 στην Ευρώπη περιλαμβάνουν πραγματικά σημαντικές δράσεις, όπως η άρση της σύλληψης συντρόφων. Περιλαμβάνει την πολύ βασική αρχή “κανένας σύντροφος δεν μένει πίσω”, ότι δεν αφήνουμε ανθρώπους στις γραμμές της αστυνομίας και δεν αποφασίζουμε να φύγουμε, και γι’ αυτό το μαύρο μπλοκ είναι βαθιά θαρραλέο. Θέλω να αναφέρω την Barbara Ehrenreich η οποία προτείνει ότι μία από τις μεγαλύτερες χρησιμότητες του μαύρου μπλοκ είναι ότι πραγματικά καταρρίπτει τον άκρως τελετουργικό χαρακτήρα της σύγχρονης πολιτικής ανυπακοής. Όταν μιλάμε για τακτικές, πρέπει να είμαστε σε θέση να μετρήσουμε την τακτική του μαύρου μπλοκ ανάμεσα σε πολλές άλλες τακτικές. Έτσι, το γεγονός ότι άλλες τακτικές μπορεί να είναι ή να μην είναι πιο αποτελεσματικές δεν καθιστά από μόνη της την τακτική του μαύρου μπλοκ λιγότερο αποτελεσματική. Νομίζω ότι αυτό είναι σημαντικό να δηλωθεί επειδή όλα έχουν περιοριστεί στο αν το σπάσιμο των παραθύρων είναι αποτελεσματικό ή όχι. Νομίζω ότι αυτό ως σημείο εκκίνησης είναι θεμελιωδώς προβληματικό, επειδή αυτό το κίνημα αφορά περισσότερα από το σπάσιμο παραθύρων και αφορά επίσης το σπάσιμο παραθύρων.

2. Βία

Το επόμενο σημείο που θέλω να αναφέρω όσον αφορά το μαύρο μπλοκ – και δεν θα αφιερώσω πολύ χρόνο σε αυτό γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη συζήτηση εδώ- είναι αν το μαύρο μπλοκ ακολουθεί βίαιες τακτικές. Η μόνη απάντηση που πραγματικά θέλω να δώσω σε αυτό είναι ότι κάνουμε λάθος ερώτηση για τη βία. Αν πρόκειται να μιλήσουμε για βία, θα πρέπει να μιλήσουμε για τους χορηγούς των εταιρειών, το κράτος, το στρατό και την αστυνομία που καθημερινά ασκούν βία στους ανθρώπους. Ούτε ένα άτομο, ούτε ένα ζώο δεν έχει πληγεί στις τακτικές της 13ης Φεβρουαρίου. Αυτό που έχει πληγεί είναι άψυχα παράθυρα. Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν πολύ καλά για τι πράγμα μιλάμε πριν αρχίσουμε να διαιωνίζουμε τη ρητορική των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης για τη βία και να τροφοδοτούμε τη ρητορική του εχθρού μας.

3. Μάσκες

Το γεγονός ότι οι άνθρωποι είναι ανώνυμοι όταν χρησιμοποιούν μάσκες ή σχηματίζουν συμπαγείς ομάδες δεν είναι μοναδικό. Όπως γνωρίζουμε, οι άνθρωποι φορούν μάσκες σε όλο τον κόσμο, ίσως οι πιο ρομαντικοί από τους οποίους είναι οι Ζαπατίστας. Αν θέλουμε να είμαστε σε θέση να είμαστε αλληλέγγυοι με τους παγκόσμιους αγώνες, πρέπει να καταλάβουμε ότι οι λόγοι για να φορέσει κανείς μια μάσκα είναι οι ίδιοι είτε πρόκειται για την Τσιάπας είτε για την Παλαιστίνη είτε για το μαύρο μπλοκ στους δρόμους μας. Η κρατική επιτήρηση, ιδιαίτερα στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου οι άνθρωποι είχαν επισκέψεις από την Integrated Security Unit του Βανκούβερ, σημαίνει ότι οι άνθρωποι πρέπει να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Για μένα, το μαύρο μπλοκ δεν είναι ανώνυμο. Είναι μια τακτική και τα μέλη του μαύρου μπλοκ είναι γνωστά σε μένα. Αν οι άνθρωποι θέλουν να κατέβουν στο χωριό¹, πιθανότατα θα συναντήσετε πολλούς από αυτούς.

4. Αστυνομικοί Προβοκάτορες

Υπάρχει αυτή η ιδέα, που σχετίζεται με την ανωνυμία, ότι το μπλοκ είναι πιο επιρρεπές σε προβοκάτορες. Όλο το κίνημα είναι ευάλωτο απέναντι στους προβοκάτορες της αστυνομίας. Οι πραγματικοί προβοκάτορες της αστυνομίας που εκδιώχθηκαν στις 12 Φεβρουαρίου παρίσταναν τους δημοσιογράφους, όχι το μαύρο μπλοκ. Ένα άλλο πολύ ξεκάθαρο παράδειγμα αυτού είναι αυτό που συνέβη στο Montebello, όταν οι προβοκάτορες της αστυνομίας παρίσταναν τους εαυτούς τους ως μέλη του μαύρου μπλοκ, αλλά πρώτα ξεσκεπάστηκαν από το ίδιο το μαύρο μπλοκ.

5. Οργανωτές της Κοινότητας εναντίον Εξεγερμένων

Υπάρχει μια ατυχής διχοτόμηση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ της λεγόμενης κοινοτικής καθημερινής οργάνωσης και των εξεγερτικών δράσεων. Οι επικριτές έχουν κάνει λανθασμένες τοποθετήσεις σχετικά με την έλλειψη οργανωτικής δέσμευσης στην οικοδόμηση κινημάτων από τους αναρχικούς. Είμαι μια αναρχική που αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχική. Το Ολυμπιακό-Χωριό έχει αναφερθεί πολύ στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης. Όπως γνωρίζει ο κόσμος, το χωριό λειτουργεί αυτή τη στιγμή στην οδό 52 West Hastings, σε ένα οικόπεδο της Concord Pacific, το οποίο αυτή τη στιγμή μισθώνεται από την Οργανωτική Επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων του Βανκούβερ. Οι αναρχικοί έχουν αφιερώσει αμέτρητες ώρες – και όταν λέω αμέτρητες ώρες, εννοώ 16ωρες μέρες – για να συμβάλουν στη δημιουργία του χωριού. Αυτό περιλαμβάνει ολονύκτιες βάρδιες για την ασφάλεια (και αυτό μπορεί να εκπλήξει κάποιους, αλλά αυτό περιλαμβάνει την αποκλιμάκωση της επιβολής του νόμου, κάτι που όλοι μας είμαστε απόλυτα ικανοί να κάνουμε), την κατασκευή, το μαγείρεμα και τον καθαρισμό του χώρου υπό την ηγεσία κατοίκων και γερόντων του Downtown Eastside. Ως κάποιος που βρίσκεται σε αυτόν τον χώρο πάνω από 20 ώρες την ημέρα, μπορώ να πω ότι δυστυχώς δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για εκείνους που φαίνεται να χρησιμοποιούν στρατηγικά, κοινοτικές άμεσες δράσεις, όπως η αστική κατασκήνωση, σε συζητήσεις για την οικοδόμηση κινημάτων. Θέλω να αφιερώσω ένα λεπτό εδώ για να ευχαριστήσω όλους όσοι υποστηρίζουν το χωριό στο Downtown Eastside.

6. Αποτελεσματικότητα

Το βασικό μου σημείο, και έχω ήδη μιλήσει γι’ αυτό, είναι ότι όλες οι τακτικές πρέπει να κρίνονται από το ίδιο σημείο εκκίνησης. Αυτό είναι, για μένα, η ουσία του επιχειρήματος. Δεν είναι ότι οι τακτικές του μαύρου μπλοκ σε συγκεκριμένα πλαίσια έχουν ανοσία στην κριτική. Αν ο κόσμος έχει επικρίσεις για την πορεία της 13ης Φεβρουαρίου, τότε ας μιλήσουμε για συγκεκριμένες επικρίσεις, αλλά το μόνο που έχουμε δει είναι μια γενική καταγγελία της καταστροφής περιουσιών. Σε ό,τι με αφορά, κάθε τακτική είναι ανοιχτή σε κριτική. Αυτό περιλαμβάνει και το αν πρόκειται να έχουμε μαζικές συγκεντρώσεις όπου οι πολιτικοί έχουν ελεύθερη σκηνή για να μιλήσουν παρά την καθημερινή βία για την οποία ευθύνονται. Μπορούμε να μιλήσουμε για το γεγονός ότι οι συμβολικές συγκεντρώσεις μια φορά το χρόνο είναι εξίσου αναποτελεσματικές. Αν πρόκειται να μιλήσουμε για αναποτελεσματικότητα, πρέπει να μπορούμε να έχουμε το ίδιο σημείο εκκίνησης για κάθε τακτική. Είμαι ευγνώμων για αυτή τη συζήτηση, αλλά την επόμενη φορά που θα γίνει μια συμβολική συγκέντρωση με έκκληση προς τους πολιτικούς να μας δώσουν κάτι˙ ας μιλήσουμε τότε και για την αποτελεσματικότητά της.

Το μαύρο μπλοκ είναι μια στρατηγική που αποτελεί μέρος ενός κινήματος, και δεν μπορούμε να ρομαντικοποιούμε ή να γενικεύουμε ούτε έτσι ούτε αλλιώς. Οι τακτικές μπορεί να είναι αποτελεσματικές, μπορεί να είναι αναποτελεσματικές, αλλά από τη φύση τους δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Το αν η τακτική του μαύρου μπλοκ να σπάει παράθυρα είναι απλά συμβολική και δεν κερδίζει τίποτα, λοιπόν και πάλι, ένα μεγάλο μέρος των διαμαρτυριών μας είναι συχνά συμβολικές. Όπως κάθε άλλο μαζικό κίνημα, πρέπει να τις μετρήσουμε ως μέρος μιας μακροπρόθεσμης εκστρατείας. Έτσι, αν πρόκειται να μιλήσουμε για την τακτική του μαύρου μπλοκ, πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτήν ως μέρος του αντι-Ολυμπιακού κινήματος. Κατά τη γνώμη μου, δεν μπορείτε να τα διαχωρίσετε αυτά τα πράγματα και απ’ όσο γνωρίζω, το αντι-Ολυμπιακό κίνημα στο σύνολό του, συμπεριλαμβανομένων όλων των μερών του, ήταν πολύ επιτυχημένο.

Όσον αφορά την τακτική του μαύρου μπλοκ από μόνη της, αν την ξεχωρίσουμε, θα έλεγα ότι ήταν αποτελεσματική για διάφορους λόγους. Ο πρώτος είναι ότι η τακτική του μαύρου μπλοκ πράγματι βοηθάει στην οικοδόμηση μαζικών κινημάτων, σε αντίθεση με την ιδέα ότι το μαύρο μπλοκ περιθωριοποιεί το μαζικό κίνημα. Και νομίζω ότι αυτό συμβαίνει με διάφορους τρόπους.

Ο πρώτος είναι ότι δεν υπάρχει μονοπώλιο στο μαζικό κίνημα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν εμπλέκονται σε αυτό που είναι η μονοπωλιακή κουλτούρα του μαζικού κινήματος, στη συμβολική διαμαρτυρία, και που βρίσκουν την άμεση δράση πολύ ενδυναμωτική. Από αυτή την άποψη, το μαύρο μπλοκ αναπτύσσεται και, επομένως, το μαύρο μπλοκ ως μέρος του κινήματος βοηθάει το κίνημα να αναπτυχθεί.

Δεύτερον, οι εταιρικοί χορηγοί, κατά την εμπειρία μου, έχουν αναφερθεί στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης μόνο όταν έχουν υπάρξει εξεγερτικές επιθέσεις εναντίον τους. Πολλές από αυτές έχουν συμβεί στην Οτάβα, ειδικότερα, και στο Μόντρεαλ. Όσον αφορά την αποτελεσματικότητα, οι μόνες φορές που έχω δει την Hudson’s Bay Company και τη Royal Bank να αναφέρονται και να εμπλέκονται στην άμεση Ολυμπιακή βιομηχανία ήταν όταν δέχτηκαν κάποιο χτύπημα.

Θα ισχυριστώ επίσης ότι οι τακτικές του μαύρου μπλοκ βοηθούν στην πραγματικότητα να ανοίξει ο χώρος για να πραγματοποιηθούν πιο mainstream τακτικές, και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να τονίσω αρκετά. Θα υποστήριζα ότι η επιτυχία της πορείας μνήμης και η επιτυχία της πόλης των σκηνών, τουλάχιστον εν μέρει, οφείλονται στο Σάββατο της 13ης Φεβρουαρίου.

Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι οι δυνάμεις επιβολής του νόμου, επειδή δημιουργούν ένα διαχωρισμό καλών διαδηλωτών/κακών διαδηλωτών, απουσίαζαν σε μεγάλο βαθμό από την πόλη της σκηνής. Και εν μέρει ο λόγος που το Ολυμπιακό-Χωριό έχει γίνει θετικό για τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης είναι η εκδοχή ότι πρόκειται για ένα ειρηνικό Ολυμπιακό-Χωριό που πρέπει να υπερασπιστεί και να υποστηριχθεί. Έτσι, θα υποστηρίξω ότι οι τακτικές των μαύρων μπλοκ βοηθούν οπωσδήποτε στην οικοδόμηση ενός ευρύτερου κινήματος, και οπωσδήποτε βοηθούν στην οικοδόμηση ενός χώρου για να λάβουν χώρα διάφορες άλλες τακτικές, και δεν υπάρχουν απομονωμένες από αυτές. Από εκεί και πέρα, δεν νομίζω ότι η οικοδόμηση ενός μαζικού κινήματος είναι πάντα το μέτρο της επιτυχίας μιας τακτικής. Αν ίσχυε αυτό, τα μπλόκα των ιθαγενών δεν θα γίνονταν, γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε κάθε έναν Καναδό να καταγγείλει τον καναδικό εθνικισμό.

Η άμεση δράση συμβαίνει επειδή υπάρχει ανάγκη γι’ αυτήν. Η άμεση δράση συμβαίνει επειδή ο κόσμος αντιστέκεται, και δεν περιμένουμε εκατομμύρια ανθρώπους να σταθούν δίπλα μας για να γίνει η επανάσταση.

7. Υπονόμευση ειρηνικών διαδηλωτών

Ένα από τα σημεία που έχουν αναφερθεί είναι ότι μερικές φορές οι τακτικές μπλοκ υπονομεύουν άλλες τακτικές. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα δίκαιο επιχείρημα και πιστεύω ότι ο διαχωρισμός των τακτικών είναι συχνά απαραίτητος. Αυτό που ήταν συγκεκριμένο σε αυτή τη σύγκλιση είναι ότι αυτό συνέβη και το μαύρο μπλοκ ήταν σε επικοινωνία με τους διοργανωτές ολόκληρης της σύγκλισης. Η 12η Φεβρουαρίου κλήθηκε ως μια δράση που ήταν χωρίς αποκλεισμούς και φιλική προς την οικογένεια και το μαύρο μπλοκ ήταν παρόν. Την πρώτη γραμμή στις 12 Φεβρουαρίου κρατούσαν οι γηραιότεροι ιθαγενείς με δύο σχήματα πίσω τους, το ένα εκ των οποίων ήταν το σχήμα No One is Illegal, Canada is Illegal.

Το σχήμα που βρισκόταν δίπλα του ήταν το μαύρο μπλοκ. Όλα αυτά έγιναν σε συνεννόηση με την επιτροπή υποδοχής του 2010. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι μέλη του μαύρου μπλοκ ήταν παρόντα στην πορεία μνήμης των γυναικών στις 14 Φεβρουαρίου. Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποίησαν στρατηγικά την πορεία μνήμης για τις αγνοούμενες και δολοφονημένες γυναίκες για να πουν ότι ο κόσμος ανησυχεί για τη διείσδυση του μαύρου μπλοκ στην πορεία μνήμης. Είμαι ένας από τους διοργανωτές της πορείας μνήμης. Βεβαιωθήκαμε ότι όλοι γνώριζαν το πρωτόκολλο της πορείας μνήμης, συμπεριλαμβανομένης της μη χρήσης μασκών προσώπου από σεβασμό για τις αγνοούμενες και δολοφονημένες γυναίκες, και αυτό τηρήθηκε χωρίς κανένα πρόβλημα. Το μαύρο μπλοκ είναι παρόν στην αστική κατασκήνωση, και ήταν παρόν σε κάθε δράση κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Έτσι, όσον αφορά τη στοχαστικότητα της διαδήλωσης με την ονομασία Καρδιακή Προσβολή, θέλω να επαναλάβω ότι υπήρξαν πολλές συζητήσεις και πολλές δεσμεύσεις για το σεβασμό των άλλων ημερών δράσης.

8. Θέτοντας άλλους σε κίνδυνο

Η 13η Φεβρουαρίου ονομάστηκε ρητά ως μια ποικιλία τακτικών. Ως κάποιος που διαδήλωσε στις 13 του μηνός χωρίς μάσκα, δεν αισθάνθηκα να κινδυνεύω. Δεν μπορώ να μιλήσω για όλους τους άλλους, αλλά μπορώ να μιλήσω για τον εαυτό μου. Χάρηκα που ήμουν εκεί και χάρηκα που είδα το μαύρο μπλοκ να κάνει τη δουλειά του. Για όσους δεν ήξεραν τι να περιμένουν, υπήρχαν διάφορα συμβούλια εκπροσώπων, μερικά από τα οποία είχαν ανακοινωθεί δημόσια, για όποιον ενδιαφερόταν να ενημερωθεί εκ των προτέρων. Εντός της διαδήλωσης, υπήρχε μια κλιμάκωση των ζωνών από το πράσινο στο κόκκινο και σε κανένα σημείο δεν είδα το μαύρο μπλοκ να προσπαθεί να κρυφτεί κάτω από την κάλυψη άλλων ζωνών. Και νομίζω ότι είναι σημαντικό να το επαναλάβουμε αυτό, επειδή οι άνθρωποι που πραγματικά συνελήφθησαν στις 13 Φεβρουαρίου από την πράσινη και την πορτοκαλί ζώνη δεν κατήγγειλαν το μαύρο μπλοκ, οπότε γιατί το κάνουν άλλοι άνθρωποι; Υπάρχει επίσης αυτή η ιδέα ότι το μαύρο μπλοκ ενισχύει και νομιμοποιεί το αστυνομικό κράτος. Λοιπόν, αν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί αυτό το επιχείρημα, τότε μπορεί κάλλιστα να μην είμαστε ποτέ στους δρόμους. Αυτό το είδος του επιχειρήματος είναι εσφαλμένο, επειδή το αστυνομικό κράτος αυτονομιμοποιείται. Δεν μπορούμε να θεωρήσουμε τους συμμάχους μας υπεύθυνους για την αυξημένη αστυνομική βία και τις αυξημένες επισκέψεις της Integrated Security Unit του Βανκούβερ.

9. Λασπολογίες μέσων ενημέρωσης

Αυτό θα έπρεπε να είναι πραγματικά προφανές – ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η επιβολή του νόμου δεν μπορούν να υπαγορεύουν τους όρους των συζητήσεών μας. Υπάρχει αυτή η ιδέα ότι επειδή έχουμε πλέον καταγγελθεί στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, έχουμε χάσει την αξιοπιστία μας. Σε ό,τι με αφορά, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν ήταν ποτέ με το μέρος μας! Τα μέσα ενημέρωσης δεν είναι το μέτρο της επιτυχίας των διαδηλώσεών μας και τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης και η αστυνομία δεν θα πρέπει να αφεθούν στο απυρόβλητο με το να αναπαράγουμε τις λασπολογίες και τις καταγγελίες τους. Αντίθετα, θα πρέπει να είμαστε πολύ σαφείς ως προς το να μην καταγγέλλουμε τους συντρόφους μας ως βίαιους. Το γεγονός ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν ασχολούνται με το γιατί υπάρχει καταστροφή περιουσιών εναντίον της Hudson’s Bay Company δεν είναι λάθος του μαύρου μπλοκ. Τα μέσα ενημέρωσης δεν ασχολούνται εδώ και επτά χρόνια με το γιατί οι άνθρωποι διαμαρτύρονται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

10. Αλληλεγγύη

Η αλληλεγγύη δεν ισοδυναμεί με λογοκρισία.

Σε ό,τι με αφορά, δεν νομίζω ότι όποιος ασχολήθηκε με την τακτική του μαύρου μπλοκ ή την υποστηρίζει, ζητά από τους συμμάχους μας να λογοκρίνουν τους εαυτούς τους. Αυτό που ζητάω είναι να μην υπάρχουν σχόλια στο facebook όπως “ανόητο μαύρο μπλοκ” και “γαμώ την ποικιλομορφία των τακτικών”. Μπορούμε να δώσουμε έμφαση στην επικοινωνία μεταξύ των συμμάχων μας.

Ας μην καταγγέλλουμε τους ανθρώπους δημοσίως.

Ας μην καταγγέλλουμε ανθρώπους με αόριστες γενικεύσεις.

Ας δεσμευτούμε για διάλογο.

Ας δεσμευτούμε να το κάνουμε αυτό από κοντά.

Harsha Walia, 2012