1.
Ο αντισημιτισμός δεν είναι αντι-ιουδαϊσμος. Αν και ο αντισημιτισμός μπορεί να προσκρούσει σε στερεότυπα του αντι-Ιουδαϊσμού που έχει χριστιανικές ρίζες, πρέπει να διακρίνεται από αυτόν ως φαινόμενο της νεωτερικότητας.
Γιατί ο αντι-Ιουδαϊσμός – ακόμη και αν συνδυάζεται με πολιτιστικά, κοινωνικά και οικονομικά κίνητρα – έχει θρησκευτική βάση.
2.
Ο αντισημιτισμός δεν είναι ένα εργοστασιακό ατύχημα, αλλά ανήκει στην ιστορία της νεωτερικότητας.
Ξεκινά από την πρώιμη νεωτερική περίοδο και συμβαδίζει με την καθιέρωση του καπιταλισμού ως μορφή κοινωνίας.
3.
Ο αντισημιτισμός απέκτησε μεγάλη σημασία τον 19ο αιώνα, “ως αντανακλαστικό της κρίσης του εκσυγχρονισμού “
Οι άνθρωποι έπρεπε να συμβιβαστούν με τις αναταραχές και τις καταρρεύσεις που συνδέονται με την εφαρμογή του εκσυγχρονισμού, τις κοινωνικές αναταραχές και την αποσύνθεση των παραδοσιακών προσανατολισμών ως αποτέλεσμα της αστικοποίησης και της εκβιομηχάνισης.
Εκείνοι που υπέφεραν από τις κοινωνικές αλλαγές μπορούσαν να βρουν στον αντισημιτισμό έναν τρόπο να προβάλλουν την απελπισία και τον θυμό τους στους “Εβραίους”.
4.
Η σχέση μεταξύ αντισημιτισμού και κρίσεων “μπορεί να διαπιστωθεί σε διάφορες εποχές, όπως πχ στην εκβιομηχάνιση καθώς και στην περίοδο μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και εν μέρει και στην εποχή της πτώσης του κομμουνισμού στη Γερμανία (το περιοριστικό “εν μέρει”, λαμβάνει υπόψη το γεγονός ότι στις κρίσεις μετά την πτώση του κομμουνισμού, ήταν κυρίως οι ξένοι που έπαιξαν το ρόλο του αντικειμένου της επίθεσης στο οποίο αντλήθηκαν οι κοινωνικές εντάσεις και οι απογοητεύσεις).
Στο πλαίσιο αυτό οι αιτίες των επιφυλάξεων και της εχθρότητας δεν έχουν τις ρίζες τους σε ένα χαρακτηριστικό εκείνων στους οποίους προβάλλονται.
Αντίθετα το περιεχόμενο της προβολής είναι κατασκευές της κοινωνίας της πλειοψηφίας ή των ομάδων που χρησιμοποιούν προβολές για να επεξεργαστούν ακατανόητες κρίσεις που συνδέονται με φόβους και επιδιώκουν έτσι να σταθεροποιηθούν.
ΕΠΟΜΕΝΩΣ Ο ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟ.
Είναι επομένως ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ να αναρωτηθούμε ποιες κρίσεις και ποιες ανάγκες επεξεργάζονται στον αντισημιτισμό.
