δεν μισούμε τους εβραίους, αλλά την αντεστραμμένη αναπαράστασή τους

ο διαχωρισμένος ρατσισμός, το μίσος για τους μαύρους και τους ρομά ως ανέμελα, άεργα και παραβατικά υπάνθρωπα υποκείμενα και το μίσος για τους εβραίους ως υπεράνθρωπα υποκείμενα που ελεγχουν χρήμα, εξουσία και νόμους, είναι συνολικά, το αντεστραμμένο μίσος του λευκού -τουλάχιστον- εθελόδουλου στις ιεραρχικές εμπορευματικές κοινωνικές σχέσεις (που δίνουν την δυνατότητα στην άρχουσα τάξη να εκλπληρώνει κατι τις δύο προϋποθέσεις μαζί, να εξουσιάζει τα πάντα και να κατέχει τον πλούτο χωρίς την βαναυσότητα του μόχθου). αυτήν την αντεστραμμένη αναπαράσταση μισούμε και θέλουμε να φέρουμε στο προσκήνιο.

αυτό το κείμενο διαβάζεται μαζί με το τέλος του Ιουδαϊσμού, τους δύο τοπικούς πολέμους και το όλα αλλάζουν ή όλα παραμένουν ίδια και τέλος, την Παλαιστίνη αγάπη μου.

Οι αρχικές αντιδράσεις στην τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς χαρακτηρίστηκαν από προσεκτικές εκφράσεις συμπάθειας προς τα θύματα, καταδίκης της τρομοκρατίας και αλληλεγγύης. Στις διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης ωστόσο, δεν υπήρξε σχεδόν κανένα σημάδι σοκ για την τρομοκρατία. Το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στην “απελευθέρωση” της Παλαιστίνης και στη Χαμάς ως μέρος του αγώνα για “απελευθέρωση” κατά του Ισραήλ. “Ελπίδα για την Παλαιστίνη” είναι τα συνθήματα “αριστερών ομάδων αντίστασης ” που υποστηρίζουν επίθεση κατά του Ισραήλ και το μίσος κατά αυτου, εκτονώνεται σε συνθήματα όπως “όλοι οι Ισραηλινοί είναι φασίστες που δολοφονούν παιδιά και πολίτες”. Γύρω απ΄τις “κερκίδες” ακούγονται τόνοι οι οποίοι δίνουν μια γεύση του τι κινεί τις καρδιές και τα μυαλά της “αριστεράς”: η Χαμάς ήταν απαραίτητη για την ενίσχυση της “σοσιαλιστικής ταξικής συνείδησης”, η επίθεσή της ήταν “αναμενόμενη απάντηση σε δεκαετίες καταπίεσης”. Αυτό δεν έχει σκοπό να δικαιολογήσει την επίθεση, αλλά να βοηθήσει στην “κατανόησή” της.

Σύμφωνα με την “αριστερά”, λοιπόν, γίνεται “κατανοητό” ότι το Ισραήλ είναι ο δράστης και ότι τα θύματα αμύνονται εναντίον αυτού του δράστη. Αυτή η μετατόπιση των θυμάτων και των δραστών είναι ένα από τα αντισημιτικά στερεότυπα που υπάρχουν στην αριστερά. Η άποψη αυτή απέκτησε δυναμική με την έναρξη της επίγειας επίθεσης. Οι υψηλοί αριθμοί θυμάτων και οι εικόνες των δεινών των Παλαιστινίων μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να κινητοποιήσουν την αποτελεσματική και συναισθηματικά φορτισμένη οργή των μέσων ενημέρωσης κατά του Ισραήλ. Αν και η αντίδραση του Ισραήλ απέναντι σε μια τέτοια τρομοκρατική επίθεση ήταν προβλέψιμη, ίσως και υπολογισμένη από τη Χαμάς, η καταγγελία κατά αυτου, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να κερδίσει πόντους σε ένα κοινό στο οποίο ο αντισημιτισμός με τη μορφή εχθρότητας προς το Ισραήλ έχει απήχηση. Πίσω από την οργή για την ανθρωπιστική καταστροφή στη Λωρίδα της Γάζας, η βάρβαρη τρομοκρατία της Χαμάς εξαφανίζεται, μαζί με τον αντισημιτισμό που έχει τις ρίζες του στο αρχικό καταστατικό της, το οποίο επίσης επιδιώκει στρατηγικά τον στόχο της καταστροφής όλων των Εβραίων.

Το Ισραήλ, ως καπιταλιστικό κράτος, είναι εκτεθειμένο σε όλες τις ίδιες διαδικασίες κοινωνικής και κρατικής αποσύνθεσης με τα άλλα καπιταλιστικά κράτη. Όπως και αυτά, πρέπει να αντιμετωπίσει αυτές τις κρίσεις, με τη διαφορά ότι είναι περιτριγυρισμένο από ένα περιβάλλον που απειλεί την ύπαρξή του, και κυρίως χωρίς να μπορεί να καταφύγει σε αντισημιτικές εφεδρείες για να αντιμετωπίσει την κρίση. Σε αυτό το πλαίσιο, οι στρατηγικές εθνικοθρησκευτικής και ρατσιστικής επεξεργασίας μπαίνουν στο παιχνίδι.

Ο κοσμικός και σοσιαλιστικά προσανατολισμένος σιωνισμός έρχεται πιο κοντά σε εθνικά και θρησκευτικά ορθόδοξα κινήματα και κόμματα. Οι ταυτοτικές και αυταρχικές τάσεις στο Ισραήλ παίρνουν τη μορφή θεοκρατικών, εθνικοθρησκευτικών κινημάτων που συνδυάζονται με αντιαραβικά προτάγματα. Αυτές οι τάσεις αποκτούν όλο και μεγαλύτερη επιρροή στην κυβερνητική πολιτική και είναι θεσμικά εδραιωμένες στην κυβέρνηση Νετανιάχου. Οι ορθολογικές στρατηγικές πολιτικής ασφάλειας για την υπεράσπιση της ύπαρξης του Ισραήλ αναμειγνύονται με τον ανορθολογισμό των υπερορθόδοξων υποσχέσεων για σωτηρία.

Ωστόσο, οι αυταρχικές, ταυτοτικές, δεξιές κινητοποιήσεις δεν είναι απλώς “τυπικά ισραηλινές”. Μπορούν να παρατηρηθούν σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη ως προσπάθεια αντιμετώπισης των παγκόσμιων διαδικασιών παρακμής. Τα “αριστερά” κινήματα, αντί να προχωρήσουν προς μια ριζοσπαστική κριτική του καπιταλισμού μπροστά στις παγκόσμιες διαδικασίες κρίσης, επιμένουν στα γνωστά.

Συνεχίζουν να αυτοπροσδιορίζονται ως εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, χωρίς να αναγνωρίζουν ότι, ενόψει της αποτυχίας της ανάπτυξης της προϊούσας ανάπτυξης λόγω των εγγενών εμποδίων του καπιταλισμού, ένα αυτόνομο κράτος δεν μπορεί να αποτελεί προοπτική και ότι όλα τα όνειρα για μια “λύση δύο κρατών” αποτυγχάνουν, επειδή η βάση της σύγχρονης κρατικής υπόστασης διαρρηγνύεται με τα όρια της συσσώρευσης του κεφαλαίου που δεν μπορούν πλέον να ξεπεραστούν.

Σε αυτή την παράδοξη κατάσταση, η κρατική οικοδόμηση συνδυάζεται με την αποεθνικοποίηση με τη μορφή της πολεμοκαπηλίας και των μαφιόζικων δομών. Οι διαδικασίες της παγκόσμιας κρίσης έχουν από καιρό ανατρέψει τις δυνατότητες της εθνικής επαναστατικής απελευθέρωσης.

Αυτό σημαίνει ότι όλες οι στρατηγικές που βασίζονται σε έναν πόλο καπιταλιστικής εμμένειας – είτε πρόκειται για ταξική πάλη είτε για το κράτος ως ρυθμιστική αρχή ή ακόμη και ως καταφύγιο απελευθέρωσης – αποτυγχάνουν.

Μια χειραφετητική υπέρβαση του καπιταλισμού δεν μπορεί να έρθει στο προσκήνιο με αυτόν τον τρόπο και ο πυρήνας της κρίσης ως εσωτερικό εμπόδιο στη συσσώρευση του κεφαλαίου πρέπει να παραμείνει ακατανόητος. Όσο η “αριστερά” παραμένει τυφλή στην κριτική της καπιταλιστικής συγκρότησης στις φετιχιστικές της μορφές, τόσο παραμένει ανοιχτή σε μια ιδεολογία της κρίσης, στην οποία η κρίση επεξεργάζεται ιδεολογικά με την προβολή της στους “Εβραίους” και στο “εβραϊκό κράτος”.

Στον αντισημιτισμό, ο οποίος τρέφεται από το συλλογικό ασυνείδητο, το Ισραήλ διαπομπεύεται ως “ο Εβραίος” μεταξύ των κρατών και γίνεται αντικείμενο προβολικής επεξεργασίας της κρίσης. Αυτό μπορεί να συνδεθεί με στερεότυπα όπως η διαφοροποίηση μεταξύ του κεφαλαίου που αρπάζεται και του δημιουργικού κεφαλαίου που συνδέεται με την εργασία. Αυτό εκφράζει το διαχωρισμό του αφηρημένου (χρήμα) και του συγκεκριμένου (εργασία), με αποτέλεσμα το αφηρημένο να προβάλλεται στους “Εβραίους”. Γίνονται κύριοι του χρήματος και του μυαλού. Τους αποδίδεται μια ανώτερη δύναμη μέσω της οποίας είναι σε θέση να συνωμοτούν και να κυβερνούν τον κόσμο.

Η φαντασίωση μιας παγκόσμιας συνωμοσίας ήταν βασικό στοιχείο της αντισημιτικής προπαγάνδας των Ναζί. Βρίσκεται και πάλι στο αρχικό καταστατικό της Χαμάς και γίνεται αποτελεσματική στις μάχες που στοχεύουν στην εξόντωση του Ισραήλ και όλων των Εβραίων. Στην αντισημιτική κοσμοθεωρία, η στρατιωτικά υπερασπιζόμενη ύπαρξη του Ισραήλ είναι χειρότερη από οποιαδήποτε παγκόσμια βιωμένη καταπίεση και βία. Η αυταπάτη ότι ο κόσμος θα ήταν απελευθερωμένος αν ήταν “ελεύθερος από τους Εβραίους” είναι επομένως προφανής.

Η αφηρημένη κυριαρχία του καπιταλισμού μπορεί να συγκεκριμενοποιηθεί στους “Εβραίους” και στο “εβραϊκό κράτος” ως δράστες και στις συνωμοτικές τους πράξεις, οι οποίες μπορούν να αναγνωριστούν ως οι εγκέφαλοι πίσω από την καταπίεση και την κυριαρχία.

Η απελευθέρωση από τους “Εβραίους” παίρνει τη θέση της απελευθέρωσης από την καπιταλιστική κοινωνικοποίηση που συγκροτείται στο πλαίσιο φετίχ της αξίας και του διαχωρισμού, του κεφαλαίου και της εργασίας, της οικονομίας και της πολιτικής.

Ο κενός και αλλόκοτος ανορθολογικός καπιταλιστικός αυτοσκοπός της μετατροπής του χρήματος σε περισσότερο χρήμα μπορεί υποτίθεται να εντοπιστεί και να γίνει απτός. Η αδυναμία γίνεται φαντασιακή δύναμη για δράση.

Ο καπιταλισμός φαίνεται να μετασχηματίζεται χωρίς να χρειάζεται να αγγίξουμε τη φετίχ δομή του. Το χρήμα και η εργασία, ένα κράτος που ρυθμίζει την αγορά κ.λπ. μπορούν να διατηρηθούν και ο διαχωρισμός της αναπαραγωγής με θηλυκή χροιά παραμένει στην κουζίνα της δευτερεύουσας αντίφασης. Ο μετασχηματισμός μπορεί να γίνει επιστροφή σε έναν “αρχικό” καπιταλισμό καλής εργασίας και καλής πολιτικής ρύθμισης που φέρνει επίσης τις κρίσεις υπό έλεγχο.

Η “κανονικότητα” φαίνεται να σώζεται.

“Κάτω από τη γοητεία του επίμονου ανορθολογισμού του συνόλου, ο ανορθολογισμός των ανθρώπων είναι επίσης φυσιολογικός”. Βρίσκεται πάντα στα πρόθυρα να “πλημμυρίσει την ορθολογικότητα του σκοπού στην πολιτική συμπεριφορά”.

Σε περιόδους κλιμακούμενων κρίσεων, είναι δελεαστικό να προσκολληθούμε στην κανονικότητα του ανορθολογικού κοινωνικού συνόλου και να την υπερασπιστούμε αποκρούοντας και καταστρέφοντας οτιδήποτε υποτίθεται ότι την απειλεί – είτε πρόκειται για πρόσφυγες είτε για ξένους είτε για τους Εβραίους.

Ο αριστερός αντισημιτισμός αντανακλά τα ελλείμματα της αριστερής κριτικής του καπιταλισμού.

Ο αποφασιστικός παράγοντας είναι ότι, παρά την αποτυχία της εμπορευματικής παραγωγής και την υπόσχεση της ενυπάρχουσας χειραφέτησης, αποφεύγει να ασκήσει κριτική στο φετίχ πλαίσιο της καπιταλιστικής συγκρότησης, το οποίο αντιμετωπίζει τα άτομα ως αφηρημένη κυριαρχία.

Αντί να την καταστήσει αντικείμενο χειραφετητικής κριτικής στο πλαίσιο της αξίας και του διαχωρισμού, της παραγωγής και της κυκλοφορίας, του κεφαλαίου και της εργασίας, της αγοράς και του κράτους, επιχειρείται ο εντοπισμός της κυριαρχίας στους δρώντες. Αυτό ανοίγει το δρόμο για την εξατομίκευση, τη συναισθηματοποίηση και την αγανάκτηση, συμπεριλαμβανομένων των φαντασιώσεων συνωμοσίας – ένα σύμπλεγμα που μπορεί να “απελευθερωθεί” και να εκτονωθεί επιθετικά ανά πάσα στιγμή στον προβολικό αντισημιτισμό.

Σε μια κατάσταση στην οποία οι κοινωνικές αντιφάσεις δεν μπορούν πλέον να αντιμετωπιστούν με όρους μορφής, η αριστερά, με ένα μείγμα σκέψης ταξικής πάλης, πρακτικού φετιχισμού και θεωρητικής εχθρότητας, έχει επίσης συμβάλει στο γεγονός ότι η κατηγορηματική κριτική μπορεί να αφοπλιστεί και το υποτιθέμενο “συγκεκριμένο” μπορεί να τεθεί απέναντι στο υποτιθέμενο “αφηρημένο”.

Σε αντίθεση με τους Ναζί, των οποίων ο αντισημιτισμός συνδεόταν με τη φορντική συσσώρευση, η καπιταλιστική συσσώρευση στις σημερινές κρίσεις καταλήγει στο τίποτα και αφήνει επίσης τα υποκείμενα “γυμνά” στην έλλειψη προοπτικής. Η ικανότητά τους να ανταγωνίζονται έχει στερηθεί.

Σε μια τέτοια απελπισία, τα όρια μεταξύ δολοφονίας και αυτοκτονίας απειλούν να θολώσουν.

Η αυταπάτη της προβολικής διαχείρισης της κρίσης θα μπορούσε να αναμειχθεί με τάσεις που οδηγούν στην καταστροφή του εαυτού και του κόσμου, με την καπιταλιστική μορφή, σε μια ενδόμυχα απελπιστική κατάσταση.

Στη “Μέση Ανατολή”, η αποσύνθεση του παγκόσμιου κεφαλαίου κορυφώνεται με τις ανέλπιστες και ταυτόχρονα επικίνδυνες ενέργειες των κρατικών δρώντων, οι οποίοι, εν μέσω των διαδικασιών αποσύνθεσης, αναζητούν “ερείσματα”, τουλάχιστον στρατιωτικά, και ταυτόχρονα στρατηγικά πλεονεκτήματα στους διαλυόμενους κρατικούς αστερισμούς.

για το τέλος αφήσαμε αυτό εδώ: 21.000 προλετάριοι και ακόμα περισσότεροι εξαφανισμένοι.