καταστασιακή διεθνής, η παρακμή και η πτώση της θεαματικής – εμπορευματικής κοινωνίας

σύνδεσμος για το πιντιέφ: 088_Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΑΜΑΤΙΚΗΣ – ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ_IS

---

 

᾿Από τίς 13 ὥς τίς 16 Αὐγούστου τοῦ 1965 ὁ μαῦρος πληθυσμός τοῦ Λός Ἄντζελες ξεσηκώθηκε. Ἕνα ἐπεισόδιο ἀνάμεσα σε τροχονόμους καί διαβάτες ἐξελίχτηκε σε αὐθόρμητες συγκρούσεις δύο ἡμερῶν. Οἱ αὐξανόμενες ἐνισχύσεις τῶν δυνάμεων τῆς τάξης δέν κατόρθωσαν να ξαναπάρουν τόν ἔλεγχο τοῦ δρόμου. Τήν τρίτη μέρα οἱ Μαῦροι πῆραν τά ὅπλα λεηλατώντας τά γύρω ὁπλοπωλεῖα κι ἔτσι μπόρεσαν να πυροβολήσουν ὥς καί τά ἐλικόπτερα τῆς ἀστυνομίας. Χιλιάδες στρατιῶτες κι ἀστυνομικοί – ἡ στρατιωτική δύναμη μιᾶς μεραρχίας πεζικάριων μέ τήν ὑποστήριξη ἁρμάτωνμάχης -χρειάστηκε τελικά νά ριχτοῦν στή μάχη γιά νά κυκλώσουν τήν ἐξέγερση μέσα στή συνοικία Γουάτς (Watts) καί τέλος να τήν ξανακερδίσουν ἔπειτα ἀπό πάμπολλες ὁδομαχίες πολλῶν ἡμερῶν.

Οἱ ἐξεγερμένοι ἐπιδόθηκαν στή γενικευμένη λεηλασία καί τόν ἐμπρησμό τῶν καταστημάτων. Σύμφωνα μέ τίς ἐπίσημες ἀνακοινώσεις ὑπῆρξαν 32 νεκροί, ἀπό τού ὁποίους 27 Μαῦροι, πάνω ἀπό 800 τραυματίες καί 3000 συλλήψεις. Οἱ ἀντιδράσεις,ἀπ᾿ ὅπου κι ἄν προέρχονταν, ἀπόκτησαν ἐκείνη τή σαφήνεια πού μόνο τό ἐπαναστατικό γεγονός – ὄντας τό ἴδιο μιά ἔμπρακτη ἀποσαφήνιση τῶν ὑπαρχόντων προβλημάτων – ἔχει πάντοτε τό προνόμιο να προσδίνει στις διάφορες ἀποχρώσεις τῆς σκέψης τῶν ἀντιπάλων του.

Ὁ ἀρχηγός τῆς ἀστυνομίας Γουίλλιαμ Πάρκερ ἀρνήθηκε κάθε μεσολάβηση πού τοῦ πρότειναν οἱ μεγάλες μαῦρες ὀργανώσεις, δηλώνοντας πολύ σωστά ὅτι «αὐτοί οἱ ἐξεγερμένοι δέν ἔχουν ἀρχηγούς».

Καί βέβαια ἀφοῦ οἱ Μαῦροι δέν εἶχαν πιά ἀρχηγούς εἶχε ἔρθει ἡ στιγμή τῆς ἀλήθειας γιά κάθε στρατόπεδο.

Τί περίμενε ἄλλωστε αὐτήν τή στιγμή ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς τούς ἄνεργους πιά ἀρχηγούς, ὁ Ρόυ Γουίλκινς, γενικός γραμματέας τῆς Ἐθνικῆς Ένωσης γιά τήν Προώθηση τοῦ Ἔγχρωμου Πληθυσμοῦ; Δήλωνε ὅτι οἱ ἐξεγερμένοι «ἔπρεπε νά κατασταλοῦν μέ κάθε ἀναγκαία δύναμη».

Κι ὁ καρδινάλιος τοῦ Λός Αντζελες, Μάκ Ιντάιρ, πού διαμαρτυρόταν ἔντονα, δέν διαμαρτυρόταν γιά τή βιαιότητα τῆς καταστολῆς ὅπως θά περίμενε κανείς τώρα πού ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία ἐκσυγχρονίζει τήν εἰκόνα της. ᾿Αντίθετα διαμαρτυρόταν ἀναστατωμένος γιά «μιά προσχεδιασμένη ἐξέγερση ἐναντίον τῶν δικαιωμάτων τοῦ πλησίον, ἐναντίον τοῦ σεβασμοῦ τοῦ νόμου καί τῆς διατήρησης τῆς τάξης» καί καλοῦσε τούς καθολικούς ν᾿ ἀντιταχτοῦν στή λεηλασία, σ᾽ «αὐτές τίς χωρίς προφανή αἴτια βιαιότητες».

Όσοι πάλι κατάφεραν να δοῦν τα «προφανῆ αἴτια» τῆς ὀργῆς τῶν Μαύρων τοῦ Λός Ἄντζελες – χωρίς ὅμως νά βλέπουν τό πραγματικό αἴτιο –, ὅλοι αὐτοί οἱ στοχαστές κι οἱ «ὑπεύθυνοι» τῆς παγκόσμιας ᾿Αριστερᾶς καί τῆς ἀνυπαρξίας της, θρήνησαν γιά τήν ἀνευθυνότητα, τήν ἀταξία, τή λεηλασία καί κυρίως τό γεγονός ὅτι πρωτολεηλατήθηκαν τα καταστήματα οἰνόπνευματωδῶν καί ὅπλων· κι ἔκλαψαν γιά τίς 2000 καταμετρημένες ἑστίες πυρκαγιᾶς, μέ τίς ὁποῖες οἱ μπουρλοτιέρηδες τοῦ Γουάτς φώτισαν τή μάχη τους καί τή γιορτή τους.

Ποιός λοιπόν ὑπερασπίστηκε τούς ἐξεγερμένους τοῦ Λός Αντζελες ὅπως πραγματικά τό ἀξίζαν; Ἐμεῖς θὰ τό κάνουμε.

Ας ἀφήσουμε τούς οἰκονομολόγους νά κλαῖνε τά 27 ἑκατομμύρια χαμένα δολλάρια, τούς πολεοδόμους να ὁδύρονται πάνω στίς στάχτες ἑνός ἀπό τά πιό ὡραῖα τους σουπερμάρκετς καί τόν Μάκ Ιντάιρ νά θρηνεῖ τό βοηθό σερίφη πού σκοτώθηκε. Ἄς ἀφήσουμε τούς κοινωνιολόγους νὰ τραβᾶν τά μαλλιά τους μέ τόν παραλογισμό καί τό μεθύσι πού ἐπικράτησε σ’ αὐτήν τήν ἐξέγερση. Ὁ ρόλος ἑνός ἐπαναστατικοῦ ἔντυπου εἶναι ὄχι μόνο να δώσει δίκιο στούς ἐξεγερμένους τοῦ Λός Αντζελες, ἀλλά καί να συνεισφέρει στό να τούς δώσει τούς λόγους τῆς ἐξέγερσής τους, να ἐξηγήσει θεωρητικά τήν ἀλήθεια πού ἀναζητᾶ ἡ πράξη τους.

Στο Μήνυμα πρός τούς ἐπαναστάτες τῆς ᾿Αλγερίας καί ὅλων τῶν χωρῶν – πού δημοσιεύτηκε στο ᾿Αλγέρι τόν Ἰούλιο τοῦ 1965 μετά το πραξικόπημα τοῦ Μπουμεντιέν κι ἐξέθετε στούς ἀλγερινούς καί στούς ἐπαναστάτες ὅλου τοῦ κόσμου τήν κατάσταση στήν Αλγερία καί στόν ὑπόλοιπο κόσμο ὡς σύνολο, – οἱ καταστασιακοί ἀναφέρθηκαν ἀνάμεσα στα παραδείγματά τους καί στό κίνημα τῶν ἀμερικάνων Μαύρων πού «ἂν καταφέρει νά ἐκδηλωθεῖ μέ συνέπεια» θά ξεσκεπάσει τίς ἀντιφάσεις τοῦ πιό προηγμένου καπιταλισμού.

Πέντε βδομάδες ἀργότερα αὐτή ἡ συνέπεια ἐκδηλώθηκε στούς δρόμους.

Ἡ θεωρητική κριτική τῶν πιό μοντέρνων ἐκδηλώσεων τῆς σύγχρονης κοινωνίας καί ἡ ἔμπρακτη κριτική αὐτῆς τῆς κοινωνίας ὑπάρχουν κιόλας. Ἐξακολουθοῦν νά’ναι διαχωρισμένες, ἀλλά εἶναι σίγουρο πώς ἔχουν προχωρήσει πρός τίς ἴδιες πραγματικότητες καί μιλοῦν γιά τό ἴδιο πράγμα.

Αὐτές οἱ δυό κριτικές ἐξηγοῦνται ἀμοιβαῖα καί δέ μποροῦμε να ἐξηγήσουμε τή μιά χωρίς να ἐξηγήσουμε τήν ἄλλη.

Ἡ θεωρία τῆς ἐπιβίωσης καί τοῦ θεάματος διαφωτίζεται κι ἐπαληθεύεται ἀπ᾿ αὐτές τίς πράξεις πού ἡ ἀμερικάνικη ψεύτικη συνείδηση δέ μπορεῖ νὰ ἐξηγήσει. Καί κάποια μέρα θά φωτίσει μέ τή σειρά της αὐτές τίς πράξεις.

Μέχρι σήμερα οἱ διαδηλώσεις τῶν Μαύρων γιά τά «δικαιώματα τοῦ πολίτη» εἶχαν συγκρατηθεῖ ἀπό τούς ἀρχηγούς τους σε μιά νομιμότητα, πού ἀνεχόταν τίς χειρότερες βιαιότητες τῶν δυνάμεων τῆς τάξης καί τῶν ρατσιστῶν (ὅπως γιά παράδειγμα τόν περασμένο Μάρτιο στήν ᾿Αλαμπάμα κατά τή διάρκεια τῆς πορείας στο Μοντγκόμερυ).

᾿Ακόμα καί μετά ἀπ᾿ αὐτό τό σκάνδαλο, μιά διακριτική συνεννόηση τῆς ὁμοσπονδιακῆς κυβέρνησης, τοῦ κυβερνήτη Γουάλλας μέ τόν πάστορα Κίνγκ, εἶχε ὁδηγήσει τούς διαδηλωτές τῆς Σέλμα, στις 10 Μαρτίου, να ὑποχωρήσουν μπροστά στήν πρώτη πρόσκληση τῶν ᾿Αρχῶν να διαλυθοῦν, μέ ἀποτέλεσμα να καταλήξουν περήφανα στίς προσευχές!

Ἡ σύγκρουση πού περίμενε τότε τό πλῆθος δέν ἦταν παρά τό θέαμα μιᾶς πραγματοποιήσιμης σύγκρουσης.

Τήν ἴδια στιγμή ἡ μή βία εἶχε φτάσει τό γελοῖο ὅριο τοῦ θάρρους της: να ἐκτίθεσαι στά χτυπήματα τοῦ ἐχθροῦ καί ν᾿ ἀνυψώνεις ἔπειτα τό ἠθικό σου μεγαλεῖο, ὥστε νά τοῦ στερήσεις τήν ἀναγκαιότητα νά ξαναχρησιμοποιήσει τή δύναμή του.

᾿Αλλά το βασικό δεδομένο εἶναι ὅτι τό κίνημα γιά τά δικαιώματα τοῦ πολίτη, χρησιμοποιώντας νόμιμα μέσα, δέν μποροῦσε νά θέσει παρά νόμιμα προβλήματα. Εἶναι λογικό νά ἐπικαλεῖσαι νόμιμα τό νόμο.

Τό ἀνορθολογικό εἶναι να ζητιανεύεις νόμιμα μπροστά στήν προφανή παρανομία, λές κι αὐτή ἡ παρανομία δέν εἶναι παρά ἕνας παραλογισμός που θά διαλυθεῖ μόλις τόν δείξεις μέ τὸ δάχτυλο.

Εἶναι φανερό ὅτι ἡ αἰσχρά ὁρατή ἐπιφανειακή παρανομία, πού ἀκόμα ἀσκεῖται σέ βάρος τῶν Μαύρων σε πολλές πολιτεῖες τῶν Η.Π.Α., ἔχει τίς ρίζες της σε μιά οἰκονομικοκοινωνική ἀντίφαση πού δὲν εἶναι τῆς ἁρμοδιότητας τῶν σημερινῶν νόμων.

Εἶναι ἐπίσης φανερό ὅτι κανένας μελλοντικός δικαστικός, τυπικός νόμος δέ θά μπορέσει να τη θίξει στό παραμικρό ἐνάντια στούς πιό θεμελιώδεις νόμους τῆς κοινωνίας στήν ὁποία οἱ ἀμερικάνοι Μαῦροι τολμοῦν τελικά νὰ διεκδικοῦν τό δικαίωμα τῆς ζωῆς.

Αὐτό πού στ᾽ ἀλήθεια θέλουν οἱ ἀμερικάνοι Μαῦροι εἶναι ἡ ὁλοκληρωτική ἀνατροπή αὐτῆς τῆς κοινωνίας ἤ τίποτα, καί τό πρόβλημα τῆς ἀναγκαίας ἀνατροπῆς ξεπροβάλλει ἀπό μόνο του μόλις οἱ Μαῦροι καταλήγουν στά ἀνατρεπτικά μέσα. ᾿Αλλά ἡ χρησιμοποίηση τέτοιων μέσων ξεπροβάλλει στήν καθημερινή τους ζωή σάν κάτι τό τυχαῖο ἀλλά κι ἐντελῶς δικαιολογημένο ἀντικειμενικά.

Τό πρωταρχικό ζήτημα πού βάζει στούς Μαύρους ή καθημερινή τους ζωή δέν εἶναι ἡ κρίση τοῦ στάτους τῶν Μαύρων τῆς ᾿Αμερικῆς, ἀλλὰ ἡ κρίση τοῦ στάτους τῆς ἴδιας τῆς ᾿Αμερικῆς.

Στήν ἐξέγερση τοῦ Γουάτς δέν εἴχαμε μιά φυλετική σύγκρουση: οἱ Μαῦροι δέν ἐπιτέθηκαν στούς Λευκούς πού βρέθηκαν στο δρόμο τους· χτύπησαν μόνον τούς λευκούς ἀστυνομικούς.

Αλλωστε ἡ μαύρη κοινότητα δέν ἀγκάλιασε οὔτε τούς μαύρους καταστηματάρχες οὔτε τούς μαύρους αὐτοκινητιστές. Ο ἴδιος ὁ Λούθερ Κίνγκ ἀναγκάστηκε να ὁμολογήσει ὅτι τὰ ὅρια τῆς εἰδικότητάς του εἶχαν ξεπεραστεῖ, δηλώνοντας τόν Οκτώβριο στό Παρίσι ὅτι «δέν ἦταν συγκρούσεις φυλετικές ἀλλά ταξικές».

Ἡ ἐξέγερση στό Λός Αντζελες εἶναι μιά ἐξέγερση ἐνάντια στό ἐμπόρευμα, ἐνάντια στόν κόσμο τοῦ ἐμπορεύματος καί τοῦ ἐργαζόμενου καταναλωτή πού εἶναι ἱεραρχικά ὑποταγμένος στά μέτρα τοῦ ἐμπορεύματος.

Οἱ Μαῦροι τοῦ Λός Αντζελες παίρνουν κατά λέξη τήν προπαγάνδα τοῦ σύγχρονου καπιταλισμοῦ, τή διαφήμηση τῆς ἀφθονίας, ὅπως καί οἱ συμμορίες τῶν νεαρῶν ἀλητῶν ὅλων τῶν ἀνεπτυγμένων χωρῶν ἀλλά πιό ριζικά, ἐφόσον μέ τούς Μαύρους αὐτό γίνεται στην κλίμακα μιᾶς τάξης πού συνολικά δέν ἔχει μέλλον, μιᾶς μερίδας τοῦ προλεταριάτου πού δέν μπορεῖ νά πιστέψει σε σημαντικές εὐκαιρίες για προαγωγή κι ἐνσωμάτωση.

Θέλουν εὐθύς ἀμέσως ὅλα ὅσα τούς δείχνουν καί εἶναι διαθέσιμα μέ ἀφηρημένο τρόπο, ἐπειδή θέλουν να τά χρησιμοποιήσουν.

Γι’ αὐτό καί ἀρκοῦνται στήν ἀνταλλακτική ἀξία, τήν ἐμπορευματική πραγματικότητα πού ἔχει ἐπιλέξει τά πάντα καί εἶναι τό καλούπι, τό κίνητρο καί ὁ τελικός σκοπός.

Κλέβοντας καί χαρίζοντας ξαναβρίσκουν μιά χρήση πού διαψεύδει αὐτομάτως τόν καταπιεστικό ὀρθολογισμό τοῦ ἐμπορεύματος καί ξεσκεπάζει τίς σχέσεις του καί τήν ἴδια του τήν κατασκευή ὡς αὐθαίρετες καί μή ἀναγκαίες.

Ἡ λεηλασία τῆς συνοικίας τοῦ Γουάτς ἐκδήλωνε τήν πιό συνοπτική πραγμάτωση τοῦ νόθου συνθήματος «Στόν καθένα σύμφωνα μέ τίς ψεύτικες ἀνάγκες του», τίς ἀνάγκες πού καθορίζει καί παράγει αὐτό τό οἰκονομικό σύστημα πού ἀπορρίπτει ἡ λεηλασία.

Ἡ ᾿Αμερική ἔσκυψε μονομιᾶς πάνω σ᾽ αὐτήν τήν καινούργια πληγή. Ἐδῶ καί πολλούς μήνες κοινωνιολόγοι, πολιτικοί, ψυχολόγοι, οἰκονομολόγοι καί κάθε λογῆς εἰδικοί μετροῦν τὸ βάθος της (…) Δέν εἶναι «συνοικία» με τήν καθαυτό ἔννοια τοῦ ὅρου ἀλλά μιά ἀπελπιστικά ἀπέραντη καίμονότονη πεδιάδα(….), «ἡ ᾿Αμερική τοῦ ἑνός ὀρόφου» σ᾽ ὅλη της τήν ἔκταση, ὅ,τι χειρότερο μπορεῖ να συναντήσει κανείς στό ἀμερικάνικο τοπίο μέ τά σπίτιαμέ τὴν ἐπίπεδη στέγη, τις μπουτίκ πού πουλᾶν ὅλες τά ἴδια, τα «χάμπουργκερ» τοῦ δρόμου, τα βενζινάδικα, ὅλα βουλιαγμένα στή φτώχια καί στή βρώμα (….) Κι ἐνῶ ἡ κυκλοφορία τῶν αὐτοκινήτων εἶναι ἀραιότερη ἀπό παντοῦ, ἡ κυκλοφορία τῶν πεζῶν εἶναι ἐξίσου χαμηλή…. τόσο διασκορπισμένα μοιάζουν τα σπίτια κι οἱ ἀποστάσεις τρομακτικές (… ) Το πέρασμα τῶν Λευκῶν τραβάει ὅλα τά βλέμματα, βλέμματα στά ὁποῖα διαβάζεις ἄν ὄχι τό μίσος ὁπωσδήποτε τό σαρκασμό. «Πάλι αὐτοί οἱ ἐρευνητές καί κοινωνιολόγοι πού ἔρχονται να ψάξουν ἐξηγήσεις ἀντί νά μᾶς δώσουν δουλειά», ἀκοῦς να λένε συχνά. Ὅσο γιά τα σπίτια, μπορεῖ να βελτιωθοῦν ὑλικά ἀλλά δέν ξέρουμε πώς θά μπορέσουν να ἐμποδίσουν τη μαζική φυγή τῶν Λευκῶν ἀπό τή συνοικία μόλις ἀρχίσουν να ἐγκαθίστανται οἱ Μαῦροι. Ἔτσι οἱ Μαῦροι θά ἐξακολουθοῦν νὰ νοιώθουν ἐγκαταλειμένοι καί ἰδιαίτερα σέ μιά τόσο ἀχανή πόλη ὅπως τό Λός Αντζελες, μιά πόλη χωρίς κέντρο, χωρίς ἀνθρώπους στο δρόμο γιά ν’ ἀνακατευτεῖς μαζί τους, μιά πόλη ὅπου οἱ Λευκοί βλέπουν τοὺς ὁμοίους τους μόνο μέσ᾽ ἀπό τά τζάμια τῶν αὐτοκινήτων τους (…) Ὅταν ὁ πάστορας Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ μιλοῦσε στο Γουάτς λίγες μέρες ἀργότερα, καλώντας τούς ἔγχρωμους ἀδερφούς του να «δώσουν τά χέρια», κάποιος μέσ᾽ ἀπ᾿ τό πλῆθος φώναξε: «Για νὰ βάλουμε φωτιές …». Εἶναι ἐλπιδοφόρο νά βλέπεις λίγο πιό πέρα ἀπό τό Γουάτς τις συνοικίες τῆς «μέσης τάξης», ὅπου οἱ Μαῦροι τῆς νέας ἀστικῆς τάξης κόβουν το γκαζόν τους μπροστά στ᾿ ἄνετα σπίτια τους. Μισέλ Τατό, Le Monde 3/11/65.

 

Ωστόσο, οἱ ἀμερικάνοι Μαῦροι παίρνουν αὐτήν τήν ἀφθονία κατά λέξη, τήν ἀγγίζουν ἄμεσα καί δέν τήν κυνηγοῦν ἀόριστα στόν ἀγώνα δρόμου πού ἐπιβάλλει ἡ ἀλλοτριωμένη ἐργασία καί ἡ ἀδιάκοπη αὔξηση τῶν πολυποίκιλων κοινωνικῶν ἀναγκῶν.

Γι’ αὐτό καί οἱ ἀληθινές ἀνθρώπινες ἀνάγκες ἐκδηλώνονται κιόλας μέσα στή γιορτή, στό παιχνίδι, στο καταστροφικό πότλατς.

Ὁ ἄνθρωπος, πού καταστρέφει ἐμπορεύματα, φανερώνει τήν ἀνωτερότητα τοῦ ἀνθρώπου πάνω στά ἐμπορεύματα.

Δέν θά μένει πιά σκλάβος τῶν αὐθαίρετων μορφῶν πού ἔπλασε ἡ εἰκόνα τῆς ἀνάγκης του.

Μέσα στίς φλόγες τοῦ Γουάτς πραγματοποιήθηκε τό πέρασμα ἀπό τήν κατανάλωση στήν ἀνάλωση. Τά ὑπερψυγεία πού κλάπηκαν ἀπό ἀνθρώπους πού στο σπίτι τους δέν ἔχουν ρεῦμα ἤ τούς τό ἔχουν κόψει, εἶναι ἡ καλύτερη εἰκόνα τοῦ ψέμματος τῆς ἀφθονίας πού ἔγινε ἀλήθεια μέσα στό παιχνίδι.

Οἱ ἄνθρωποί μποροῦν. ν᾿ ἀσκήσουν κριτική καί νά μετασχηματίσουν τήν ἐμπορευματική παραγωγή μόλις πάψουν νά τήν ἀγοράζουν. Μόνον ὅταν τήν πληρώνουν μέ χρῆμα – σαν σύμβολο πού φανερώνει μιά θέση μέσα στή ἐπιβίωση – μόνο τότε τή σέβονται σάν θαυμαστό φετίχ.

Ἡ κοινωνία τῆς ἀφθονίας βρίσκει τή φυσική ἀπάντησή της στή λεηλασία.

Ἡ ἀφθονία της δέν εἶναι μέ κανένα τρόπο φυσική κι ἀνθρώπινη ἀφθονία· εἶναι ἀφθονία ἐμπορευμάτων. Καί ἡ λεηλασία, γκρεμίζοντας πρός στιγμήν τό ἐμπόρευμα ὡς ἐμπόρευμα, φανερώνει τό ultima ratio (ὕστατο ἐπιχείρημα, σ.τ.μ.) τοῦ ἐμπορεύματος: τή δύναμη, τήν ἀστυνομία καί τ’ ἄλλα εἰδικευμένα ἀποσπάσματα πού μέσα στο Κράτος κατέχουν τό μονοπώλιο τῆς ἔνοπλης βίας.

Τί εἶναι ὁ ἀστυνομικός; Εἶναι ὁ ἐνεργός ὑπηρέτης τοῦ ἐμπορεύματος, ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ὁλοκληρωτικά ὑποταχτεῖ στό ἐμπόρευμα καί χάρη στή δράση του τό τάδε προϊόν τῆς ἀνθρώπινης ἐργασίας παραμένει ἐμπόρευμα. Ἡ μαγική θέληση τοῦ ἐμπορεύματος εἶναι νά πληρώνεται καί ὄχι ἁπλοϊκά ἕνα ψυγεῖο ἢ ἕνα τουφέκι, δηλαδή ἕνα τυφλό, παθητικό κι ἀναίσθητο πράγμα πού ὑποτάσσεται σ’ ὁποιονδήποτε τό χρησιμοποιεῖ.

᾿Απορρίπτοντας τήν ταπείνωση τῆς ἐξάρτησης τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν ἀστυνομικό, οἱ Μαῦροι ἀπορρίπτουν τήν ταπείνωση τῆς ἐξάρτησης τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά ἐμπορεύματα.

Η χωρίς ἐμπορευματικό μέλλον νεολαία τοῦ Γουάτς διάλεξε μιά ἄλλη ποιότητα τοῦ παρόντος καί ἡ ἀλήθεια αὐτοῦ τοῦ παρόντος ὑπῆρξε ἀναμφισβήτητη σε τέτοιο σημεῖο ὥστε συμπαρέσυρε ὅλον τόν πληθυσμό, τίς γυναῖκες, τά παιδιά, μέχρι καί τούς κοινωνιολόγους πού βρίσκονταν ἐκεῖ.

Μιά νεαρή μαύρη κοινωνιολόγος αὐτῆς τῆς συνοικίας, ἡ Μπόμπι Χόλλον, δήλωνε τόν Οκτώβριο στόν Herald Tribune:

«Παλιά οἱ ἄνθρωποι ντρέπονταν νά ποῦν πώς εἶναι ἀπ᾿ τό Γουάτς, το ‘λέγανε μέσ᾽ ἀπ᾿ τά δόντια τους. Τώρα τό λένε μέ περηφάνεια. ᾿Αγόρια πού πάντα φοροῦσαν πουκάμισα ἀνοιχτά ὥς τή μέση καί θά σε λιάνιζαν στό πί καί φί, ξανάρχονταν ἐδῶ κάθε πρωί στίς ἑπτά. Οργάνωναν τή διανομή τῶν τροφίμων. Φυσικά δέν πρέπει να ‘ χουμε αὐταπάτες, τά τρόφιμα τά εἶχαν κλέψει(…) Ὅλη αὐτή ἡ χριστιανική φλυαρία χρησιμοποιήθηκε ἐνάντια στούς Μαύρους χρόνια ὁλόκληρα. Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι θά μποροῦσαν να κλέβουν γιά δέκα χρόνια, χωρίς νά πάρουν πίσω οὔτε τά μισά ἀπό τά λεφτά πού τούς ἔχουν κλέψει σ’ αὐτά τά μαγαζιά, τόσα χρόνια τώρα (…) Ἐγώ δέν εἶμαι παρά μιά μικρούλα μαύρη».

Ἡ Μπόμπι Χόλλον πού ἀποφάσισε να μήν πλύνει ποτέ τό αἶμα πού πότισε τά παπούτσια της μέσα στίς συμπλοκές, λέει ὅτι «τώρα ὅλος ὁ κόσμος κυττάζει τή συνοικία τοῦ Γουάτς».

Πῶς οἱ ἄνθρωποι κάνουν τήν ἱστορία, ξεκινώντας ἀπό προϋπάρχουσες συνθήκες, ὥστε νά τούς ἀποτρέψεις να ἐπέμβουν σ’ αὐτές;

Οἱ Μαϋροι τοῦ Λός Ἄντζελες εἶναι οἱ πιό καλοπληρωμένοι στίς Η.Π.Α. ἀλλά καί οἱ περισσότερο ἀποκομμένοι ἀπό τόν ὑπέρμετρο πλοῦτο που ὑπάρχει στήν Καλλιφόρνια.

Το Χόλλυγουντ, ὁ πόλος τοῦ παγκόσμιου θεάματος, βρίσκεται ἀκριβῶς δίπλα τους. Τούς ὑπόσχονται ὅτι, ἄν κάνουν ὑπομονή, θα φτάσουν τήν ἀμερικάνικη εὐμάρεια.

Μά ἐκεῖνοι βλέπουν πώς αὐτή ἡ εὐμάρεια δέν εἶναι μιά σταθερή σφαίρα ἀλλά μιά σκάλα χωρίς τέλος.

Ὅσο ἀνεβαίνουν τόσο ἀπομακρύνονται ἀπό τήν κορυφή, μιά καί βρίσκονται σε μειονεκτική θέση ἀπό τό ξεκίνημα κιόλας, ἐπειδή εἶναι λιγότερο εἰδικευμένοι (καί συνεπῶς οἱ περισσότεροι μέσα στούς ἄνεργους) καί τέλος γιατί ἡ ἱεραρχία πού τούς συνθλίβει δέν εἶναι μόνον ἡ ἱεραρχία τῆς ἀγοραστικῆς δύναμης, ἕνα καθαρό οἰκονομικό γεγονός: εἶναι μιά οὐσιώδης κατωτερότητα, πού τούς ἐπιβάλλουν σ’ ὅλες τίς ὄψεις τῆς καθημερινῆς ζωῆς τά ἤθη καί οἱ προκαταλήψεις μιᾶς κοινωνίας στήν ὁποία κάθε ἀνθρώπινη δύναμη εὐθυγραμμίζεται μέ τήν ἀγοραστική δύναμη.

Εφόσον ἡ ἀμερικάνικη κοινωνία μισεῖ καί θεωρεῖ ἐγκληματικό τόν ἀνθρώπινο πλοῦτο τῶν Μαύρων, ὁ χρηματικός πλοῦτος δέν μπορεῖ νά τούς κάνει ἀπόλυτα ἀποδεκτούς μέσα στήν ἀμερικάνικη ἀλλοτρίωση: ὁ ἀτομικός πλοῦτος θά κάνει το Μαῦρο τὸ πολύ-πολύ ἕναν πλούσιο νέγρο, γιατί οἱ Μαῦροι στο σύνολό τους πρέπει ν᾿ ἀντιπροσωπεύουν τήν φτώχια μιᾶς κοινωνίας ἱεραρχημένου πλούτου.

Ὅλοι οἱ παρατηρητές ἄκουσαν αὐτήν τήν κραυγή πού ζητοῦσε τήν παγκόσμια ἀναγνώρισή τοῦ νοήματος τοῦ ξεσηκωμοῦ: «Εἶναι ἡ ἐπανάσταση τῶν Μαύρων καί θέλουμε να τό μάθει ὅλος ὁ κόσμος!» «Freedom now!, Ἐλευθερία τώρα!», αὐτό εἶναι τό σύνθημα ὅλων τῶν ἐπαναστάσεων τῆς ἱστορίας.

Ὅμως γιά πρώτη φορά ἡ κοινωνία ὀφείλει να θεσπίσει καινούργιους νόμους γιά νά κυριαρχήσει ὄχι τήν ἀθλιότητα, ἀλλά ἀντίθετα τήν ὑλική ἀφθονία.

Γιά να κυριαρχήσει λοιπόν τήν ἀφθονία δέν ἀρκεῖ νά μετασχηματίσει τή διανομή της, ἀλλά νά ξαναπροσδιορίσει ὅλες τίς ἐπιφανειακές καί βαθύτερες τάσεις της. Αὐτό εἶναι τό πρῶτο βῆμα μιᾶς τεράστιας μάχης, ἑνός ἀγώνα μ᾿ ἀπίστευτη σημασία.

Οἱ Μαῦροι δέν εἶναι ἀπομονωμένοι στόν ἀγώνα τους: μιά καινούργια προλεταριακή συνείδηση (ἡ συνείδηση ὅτι δέν διαφεντεύεις σε τίποτα τή δραστηριότητά σου, τή ζωή σου) ἀρχίζει ν᾿ ἀναπτύσσεται στήν ᾿Αμερική, σε στρώματα πού ἀρνιοῦνται τό σύγχρονο καπιταλισμό καί πού ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς ἄρνησης μοιάζουν στούς Μαύρους.

Η πρώτη φάση τοῦ ἀγώνα τῶν Μαύρων ὑπῆρξε σημάδι μιᾶς ἀμφισβήτησης πού θεριεύει. Τό Δεκέμβριο τοῦ 1964 οἱ φοιτητές τοῦ Μπέρκλεϋ, μέ τήν πείρα πού ἄντλησαν ἀπό τή συμμετοχή τους στό κίνημα γιά τά δικαιώματα τοῦ πολίτη, ἔκαναν μιά ἀπεργία πού ἀμφισβητοῦσε τή λειτουργία αὐτοῦ τοῦ «Πολυπανεπιστήμιου» τῆς Καλιφόρνια καί μέσω αὐτοῦ ὁλόκληρη τήν ὀργάνωση τῆς ἀμερικάνικης κοινωνίας καί τόν παθητικό ρόλο στόν ὁποῖο τούς προορίζει.

᾿Αμέσως ἀνακαλύπτουν ὅτι ἡ νεολαία ἐπιδίδεται σέ ὄργια μέ ποτά ἤ ναρκωτικά καί τήν κατηγοροῦν γιά διάλυση τῆς σεξουαλικῆς ἠθικῆς, ὅπως ἀκριβῶς κατηγοροῦσαν καί τούς Μαύρους. Μετά ἀπό ἐκείνη τήν πρώτη κινητοποίηση, ἡ ἴδια γενιά φοιτητῶν ἐφεῦρε μιά πρώτη μορφή ἀγώνα ἐνάντια στό κυρίαρχο θέαμα, τό teach in, μιά μορφή πού ξαναχρησιμοποιήθηκε στή Μεγάλη Βρεταννία στίς 20 Οκτωβρίου, στο Πανεπιστήμιο τοῦ Ἐδιμβούργου μέ ἀφορμή τήν κρίση τῆς Ροδεσίας.

Πρωτόγονη ἀσφαλῶς καί ὄχι καθαρή, αὐτή ἡ μορφή εἶναι ἡ στιγμή τῆς συζήτησης τῶν προβλημάτων πού ἀρνιέται νά κλειστεῖ σέ χρονικά ὅρια (ἀκαδημαϊκά) καί συνεπῶς, θέλει να φτάσει μέχρι τό τέλος – πού φυσικά δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν πρακτική δραστηριότητα.

Τόν Οκτώβριο δεκάδες χιλιάδων διαδήλωναν στούς δρόμους τῆς Νέας Υόρκης καί τοῦ Μπέρκλεῦ ἐνάντια στόν πόλεμο τοῦ Βιετνάμ, ἑνώνοντας τίς φωνές τους μέ τίς φωνές τῶν ἐξεγερμένων τοῦ Γουάτς: «Ἔξω ἀπό τή συνοικία μας καί τό Βιετνάμ!». Οἱ Λευκοί πού ριζοσπαστικοποιοῦνται ξεπέρασαν τό περίφημο ὅριο τῆς νομιμότητας: δίνουν «μαθήματα» για να μάθουν να ἐξαπατοῦν τά ᾿Αναθεωρητικά Συμβούλια (Le Monde, 19/10/65), καῖνε τά στρατιωτικά φυλλάδιά τους μπροστά στήν τηλεόραση.

Μέσα στήν κοινωνία τῆς ἀφθονίας ἐκφράζεται ἡ ἀπέχθεια γι’ αὐτήν τήν ἀφθονία καί τήν τιμή της. Τό θέαμα ἀμαυρώνεται ἀπό τήν αὐτόνομη δραστηριότητα ἑνός προηγμένου στρώματος πού ἀρνεῖται τίς ἀξίες του. Το κλασικό προλεταριάτο, στο μέτρο ἀκριβῶς πού κατόρθωσαν προσωρινά νά τό ἐνσωματώσουν στό καπιταλιστικό σύστημα, δέν εἶχε ἐνσωματώσει τούς Μαύρους (μέχρι το 1959 πολλά συνδικάτα τοῦ Λός Ἄντζελες δέ δέχονταν Μαύρους).

Τώρα λοιπόν οἱ Μαῦροι εἶναι ὁ πόλος ἑνοποίησης ὅλων ὅσων ἀρνοῦνται τή λογική αὐτῆς τῆς ἐνσωμάτωσης στόν καπιταλισμό, εἶναι ἡ ἀναγκαία συνθήκη κάθε ὑπόσχεσης γιά ἐνσωμάτωση.

᾿Αλλά ἡ ὑλική εὐημερία δέ θά εἶναι ποτέ ἀρκετά ἀπολαυστική γιά νά ἱκανοποιήσει ὅσους ἀναζητοῦν αὐτό πού δέν ὑπάρχει στήν ἀγορά, αὐτό ἀκριβῶς πού ἡ ἀγορά ἐξολοθρεύει.

Τό ἐπίπεδο στο ὁποῖο ἔχει φτάσει ἡ τεχνολογία τῶν πιό προνομιούχων, γίνεται μιά ἀδικία πού μπορεῖ νά ἐκφραστεῖ πολύ πιό εὔκολα ἀπό τήν οὐσιώδη ἀδικία τῆς πραγμοποίησης.

Ἡ ἐξέγερση τοῦ Λός Ἄντζελες εἶναι ἡ πρώτη στην ἱστορία πού ἀναζήτησε τά δίκαιά της στήν ἔλλειψη κλιματισμένου ἀέρα κατά τή διάρκεια ἑνός κύματος καύσωνος.

Οἱ Μαῦροι ἔχουν στήν ᾿Αμερική το δικό τους θέαμα, τόν Τύπο τους, τίς ἐπιθεωρήσεις τους καί τίς ἔγχρωμες βεντέττες τους.

᾿Αλλά το ἀναγνωρίζουν καί τό ἀπορρίπτουν σάν ἀπατηλό θέαμα, σαν ἔκφραση τῆς ταπείνωσής τους, γιατί βλέπουν πώς εἶναι μειοψηφικό, ἁπλό παράρτημα ἑνός γενικοῦ θεάματος.

᾿Αναγνωρίζουν ὅτι αὐτό τό θέαμα τῆς ἐπιθυμητῆς κατανάλωσης πού προορίζεται γι’ αὐτούς δέν εἶναι παρά μιά ἀποικία τοῦ θεάματος τῶν Λευκῶν. Ἔτσι βλέπουν πιό γρήγορα τό ψέμα ὁλόκληρου τοῦ οἰκονομικοπολιτιστικοῦ θεάματος.

Θέλοντας νά συμμετάσχουν πραγματικά κι εὐθύς ἀμέσως στήν ἀφθονία -πού ἀποτελεῖ ἐπίσημη ἀξία κάθε ἀμερικάνου–, ζητοῦν τήν ἰσότιμη πραγμάτωση τοῦ θεάματος καί τῆς καθημερινῆς ζωῆς στήν ᾿Αμερική, ζητοῦν να δοκιμαστοῦν στήν πράξη οἱ μισοουράνιες-μισογήινες ἀξίες αὐτοῦ τοῦ θεάματος.

Αλλά ἡ οὐσία αὐτοῦ τοῦ θεάματος εἶναι νά μήν πραγματώνεται ἄμεσα ἤ ἰσότιμα οὔτε καί γιά τούς Λευκούς (οἱ Μαϋροι χρησιμεύουν ἁπλῶς σάν τέλεια θεαματική ἐγγύηση αὐτῆς τῆς διεγερτικῆς ἀνισότητας στο κυνηγητό τῆς ἀφθονίας).

Απαιτώντας να πάρουν κατά γράμμα τό καπιταλιστικό θέαμα, οἱ Μαῦροι ἀπορρίπτουν κιόλας τό ἴδιο τό θέαμα.

Τό θέαμα εἶναι ἕνα ναρκωτικό για σκλάβους.

Δέν πρέπει να τό παίρνουν κατά γράμμα ἀλλά νά τό ἀκολουθοῦν μέ μιά ἀπειροελάχιστη καθυστέρηση (χωρίς αὐτήν τήν καθυστέρηση ὁ φενακισμός ἔρχεται στήν ἐπιφάνεια).

Πράγματι σήμερα στίς Η.Π.Α. οἱ Λευκοί εἶναι οἱ σκλάβοι τοῦ ἐμπορεύματος καί οἱ Μαῦροι οἱ ἀρνητές του.

Οἱ Μαῦροι θέλουν περισσότερα ἀπό τούς Λευκούς: νά ποιά εἶναι ἡ καρδιά ἑνός προβλήματος πού θά παραμείνει ἄλυτο ἤ θά λυθεῖ μόνο μέ τη διάλυση αὐτῆς τῆς λευκῆς κοινωνίας.

Οἱ Λευκοί πού θέλουν να βγοῦν ἀπό τή δικιά τους σκλαβιά, ὀφείλουν πρῶτα πρῶτα νά ταχθοῦν μέ τό μέρος τῆς ἐξέγερσης τῶν Μαύρων, ἀντιμετωπίζοντάς την ὄχι ὡς φυλετική ἐκδήλωση ἀλλά ὡς καθολική ἄρνηση τοῦ ἐμπορεύματος καί τελικά τοῦ Κράτους.

Ἡ οἰκονομική καί ψυχολογική ἀπόσταση τῶν Μαύρων ἀπό τούς Λευκούς, τούς ἐπιτρέπει να δοῦν τί εἶναι ὁ λευκός καταναλωτής· καί ἡ δίκαια περιφρόνηση πού τρέφουν γιά τόν Λευκό γίνεται περιφρόνηση γιά κάθε παθητικό καταναλωτή.

Ὅσοι Λευκοί ἀπορρίπτουν αὐτόν τό ρόλο δέν ἔχουν ἐλπίδες παρά μόνον ἄν ἑνοποιοῦν ὅλο καί περισσότερο τόν ἀγώνα τους μέ τόν ἀγώνα τῶν Μαύρων, βρίσκοντας μόνοι τους καί ὑποστηρίζοντας μέχρι τά ἄκρα τους συνεκτικούς λόγους αὐτοῦ τοῦ ἀγώνα.

Αν μπροστά στην ριζοσπαστικοποίηση τοῦ ἀγώνα ἡ συμμαχία τους διασπαστεῖ, μοιραία θ’ ἀναπτυχθεῖ ἕνας μαῦρος ἐθνικισμός πού θά καταδίκαζε τήν κάθε πλευρά σε μιά σύγκρουση σύμφωνα μέ τά πιό παλιά μοντέλα τῆς κυρίαρχης κοινωνίας.

Ὅταν ἡ παραίτηση εἶναι ἀδύνατο να διαρκέσει, ἡ ἄλλη όψη τῆς σημερινῆς ἐναλλαγῆς εἶναι μιά σειρά ἀμοιβαίων ἐκκαθαρίσεων.

Οἱ προσπάθειες γιά δημιουργία ἑνός μαύρου ἐθνικισμοῦ (φιλοαφρικάνικου ἤ πού ζητᾶ τήν ἵδρυση χωριστοῦ κράτους) εἶναι ὄνειρα πού δέν μποροῦν ν᾿ ἀνταποκριθοῦν στήν πραγματική καταπίεση.

Οἱ ἀμερικάνοι Μαῦροι δέν ἔχουν πατρίδα. Στήν ᾿Αμερική βρίσκονται στήν πατρίδα τους, ἀλλοτριωμένοι ὅσο κι οἱ ἄλλοι ἀμερικάνοι μέ τή διαφορά ὅτι αὐτοί ἔχουν ἐπίγνωση τῆς κατάστασής τους. Γι’ αὐτό δέν εἶναι ὁ καθυστερημένος ἀλλά ὁ πιό προηγούμενος τομέας τῆς ἀμερικάνικης κοινωνίας. Εἶναι ἡ ἔμπρακτη ἄρνηση, «ἡ κακή πλευρά ἀπό τήν ὁποία γεννιέται τό κίνημα πού κάνει τήν ἱστορία μέ τόν ἀγώνα του» (Η ἀθλιότητα τῆς Φιλοσοφίας). Καί δέν ὑπάρχει ᾿Αφρική γι’ αὐτήν.

Οἱ ἀμερικάνοι Μαῦροι εἶναι προϊόν τῆς σύγχρονης βιομηχανίας ὅπως ἡ ἠλεκτρονική, ἡ διαφήμιση ἤ τό κύκλοτρον. Φέρνουν τίς ἀντιφάσεις της.

Εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού ὁ θεαματικός παράδεισος ὀφείλει καί νά ἐνσωματώσει καί ν᾿ ἀπορρίψει. Γι’ αὐτό ὁ ἀνταγωνισμός ἀνάμεσα στο θέαμα καί στή δραστηριότητα τῶν ἀνθρώπων γίνεται όλοφάνερος σ’ αὐτούς.

Τό θέαμα εἶναι καθολικό (universel) ὅπως καί τό ἐμπόρευμα. Ἐπειδή ὅπως ὁ κόσμος τοῦ ἐμπορεύματος θεμελιώνεται σε μιά ταξική ἀντίθεση, τό ἐμπόρευμα εἶναι ἱεραρχικό.

Τό ἐμπόρευμα – ἄρα καί τό θέαμα πού μορφώνει τόν κόσμο τοῦ ἐμπορεύματος – εἶναι ὑποχρεωμένο νά εἶναι ταυτόχρονα καθολικό καί ἱεραρχικό. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι μιά καθολική ιεράρχηση. Επειδή ὅμως αὐτή ἡ ἱεράρχηση πρέπει να παραμένει ἀνομολόγητη, μεταφράζεται σε ἀνομολόγητες (ἐξαιτίας τοῦ ἀνορθολογισμοῦ τους) ἀξίες μέσα σ’ ἕναν κόσμο τῆς ἐκλογίκευσης χωρίς λογική.

Αὐτή ἀκριβῶς ἡ ἱεράρχηση δημιουργεί παντοῦ ρατσισμούς: πρόσφατα ἡ ᾿Αγγλία τοῦ Ἐργατικοῦ κόμματος περιόρισε τή μετανάστευση τῶν ἐγχρώμων, ἐνῶ οἱ προηγμένες βιομηχανικές χώρες τῆς Εὐρώπης ξαναγίνονται ρατσιστικές, εἰσάγοντας τό ὑποπρολεταριάτο τους ἀπό τίς μεσογειακές χῶρες (κι ἔτσι ἐκμεταλλεύονται στό ἔδαφός τους ἐκείνους πού ἄλλοτε ἐκμεταλλεύονταν στίς ἀποικίες τους).

Οὔτε ἡ Ρωσία ἔπαψε να’ ναι ἀντισημητική, ἐφόσον δέν ἔπαψε νά ‘ ναι μιά ίεραρχική κοινωνία στήν ὁποία ἡ ἐργασία πρέπει νά πουλιέται σάν ἐμπόρευμα.

Μέ τό ἐμπόρευμα ἡ ἱεραρχία ἀναπαράγεται πάντοτε μέ καινούργιες μορφές καί ἐξαπλώνεται – εἴτε ἀνάμεσα στόν ἡγέτη τοῦ ἐργατικοῦ κόμματος καί τούς ἐργαζόμενους, εἴτε μεταξύ τῶν ἰδιοκτητῶν δύο τεχνητά διακρινόμενων μοντέλων αὐτοκινήτων. Νά ποιό εἶναι τό προπατορικό ἁμάρτημα τοῦ ἐμπορευματικοῦ ἀνορθολογισμοῦ, ἡ ἀρρώστια τῆς ἀστικῆς λογικῆς ἀπό τήν ὁποία πάσχει καί ἡ γραφειοκρατία.

Αλλά ἀπό τή στιγμή πού ἀρχίζει ἡ ἀρνητική πρακτική, ὁ σκανδαλώδης παραλογισμός ὁρισμένων ἱεραρχιῶν καί τό γεγονός ὅτι ὅλη ἡ δύναμη τοῦ κόσμου τοῦ ἐμπορεύματος τείνει τυφλά καί αὐτόματα στήν ὑπεράσπισή τους, μᾶς ὁδηγεῖ νὰ δοῦμε τόν παραλογισμό κάθε ἱεραρχίας.

Ὁ ὀρθολογικός κόσμος πού γεννήθηκε ἀπό τή βιομηχανική ἐπανάσταση ἔφερε τήν ὀρθολογική ἀπελευθέρωση τῶν ἀτόμων ἀπό τὰ τοπικα ἐθνικά τους σύνορα καί τά ἕνωσε σέ παγκόσμια κλίμακα.

Ὁ παραλογισμός του βρίσκεται στ’ ὅτι τά ξαναχώρισε, ἀκολουθώντας μια κρυμμένη λογική πού ἐκφράζεται μέ τρελλές ἰδέες καί παράλογες ἀξίες. Τό ξένο περικυκλώνει ἀπό παντοῦ τόν ἄνθρωπο, πού ἔγινε ξένος πρός τόν κόσμο του. Ὁ βάρβαρος δέν βρίσκεται πιά στήν ἄκρη τῆς Γῆς ἀλλά ἐδῶ, εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἐγινε βάρβαρος ἐξαιτίας τῆς ὑποχρεωτικῆς συμμετοχῆς του στήν ἴδια ἱεραρχημένη κατανάλωση.

Ὁ ἀνθρωπισμός πού καλύπτει ὅλην αὐτήν τή βαρβαρότητα εἶναι τό ἀντίθετο τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἄρνηση τῆς δραστηριότητάς του καί τῆς ἐπιθυμίας του.

Εἶναι ὁ ἀνθρωπισμός τοῦ ἐμπορεύματος, ἡ εὔνοια πού δείχνει τό ἐμπόρευμα πρός τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν ὁποῖο τρέφεται ὅπως τό παράσιτο.

Ὅσοι ὑποβιβάζουν τούς ἀνθρώπους σε ἀντικείμενα πιστεύουν ὅτι τ’ ἀντικείμενα ἔχουν ὅλες τίς ἀνθρώπινες ἰδιότητες.

Γι’ αὐτούς οἱ πραγματικές ἀνθρώπινες ἐκδηλώσεις μετασχηματίζονται σε ζωώδη ἀσυνειδησία: «Βάλθηκαν να συμπεριφέρονται σάν μιά ὁμάδα πιθήκων σε ζωολογικό κῆπο» εἶπε ὁ Γουίλλιαμ Πάρκερ, ἀρχηγός τοῦ ἀνθρωπισμοῦ τοῦ Λός Ἄντζελες.

Ὅταν οἱ ᾿Αρχές τῆς Καλιφόρνια κήρυξαν «κατάσταση ἐξέγερσης» οἱ ἀσφαλιστικές ἑταιρίες ὑπενθύμισαν ὅτι δέν καλύπτουν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τούς κινδύνους, τούς κινδύνους πού βρίσκονται πέρα ἀπό τήν ἐπιβίωση.

Στό σύνολό τους οἱ ἀμερικάνοι Μαῦροι δέν ἀπειλοῦνται μέσα στήν ἐπιβίωσή τους – τουλάχιστον ἄν κάθονται ἥσυχοι. Ἄλλωστε ὁ καπιταλισμός ἔγινε ἀρκετά συγκεντρωτικός καί προστατεύεται ἀρκετά ἀπό τό Κράτος ὥστε να δίνει «βοήθεια» στούς πιό φτωχούς.

᾿Αλλά καί μόνον ἀπό τό γεγονός ὅτι μέσα στήν κοινωνικά ὀργανωμένη αὔξηση τῆς ἐπιβίωσης βρίσκονται τελευταῖοι, οἱ Μαῦροι βάζουν τα προβλήματα τῆς ζωῆς καί διεκδικοῦν τή ζωή.

Οἱ Μαῦροι δέν ἔχουν ν᾿ ἀσφαλίσουν τίποτα δικό τους. Αὐτό πού τούς μένει εἶναι νά καταστρέψουν ὅλες τίς μέχρι τώρα γνωστές μορφές ἰδιωτικῆς ἀσφάλειας καί ἀσφάλισης.

Οἱ Μαῦροι ἐμφανίζονται ὡς αὐτό πού πράγματι εἶναι: οἱ ἀδιάλλαχτοι ἐχθροί ὄχι βέβαια τῆς μεγάλης πλειοψηφίας τῶν ἀμερικανῶν ἀλλά τοῦ ἀλλοτριωμένου τρόπου ζωῆς ὁλόκληρης τῆς σύγχρονης κοινωνίας.

Ἡ πιό προηγμένη βιομηχανική χώρα μᾶς δείχνει τό δρόμο πού θά διανυθεῖ παντοῦ ἄν τό σύστημα δέν ἀνατραπεῖ.

Μερικοί ἀπό τούς ἐξτρεμιστές τοῦ μαύρου ἐθνικισμοῦ γιά ν’ ἀποδείξουν ὅτι τό ἐλάχιστο πού μποροῦν νὰ δεχτοῦν εἶναι ἕνα ξέχωρο Κράτος, προβάλλουν τό ἐπιχείρημα ὅτι ἀκόμα κι ἄν ἡ ἀμερικάνικη κοινωνία τούς ἀναγνωρίσει κάποτε μιά πλήρη πολιτική καί οἰκονομική ἰσότητα, ποτέ δέν θα δεχτεῖ – στό ἐπίπεδο τοῦ ἀτόμου τό γάμο ἀνάμεσα σε Λευκούς καί Μαύρους. Ἄρα αὐτή ἡ ἀμερικάνικη κρινωνία πρέπει νὰ ἐξαφανιστεῖ ἀπό τήν ᾿Αμερική κι ἀπό παντοῦ.

 

Ολος αυτός ο κόσμος είναι όπως αυτή η κοιλάδα που λέγεται jarama.1

Τραγούδι του τάγματος Λινκολν.2

 

Τό τέλος κάθε φυλετικῆς προκατάληψης, ὅπως καί τό τέλος τόσων ἄλλων προκαταλήψεων πού ἐπιβάλλουν ἀπαγορεύσεις στή σεξουαλική ἐλευθερία, θά βρίσκεται προφανῶς πέρα ἀπό τόν ἴδιο τό «γάμο», πέρα ἀπό τήν ἀστική οἰκογένεια, πού εἶναι πανίσχυρη μεταξύ τῶν ἀμερικάνων Μαύρων καί βασιλεύει τόσο στή Ρωσία ὅσο καί στίς Η.Π.Α. ὡς πρότυπο ἱεραρχικῆς σχέσης καί σταθερότητας μιᾶς κληρονομημένης ἐξουσίας (χρῆμα ἤ κοινωνικοκρατικό ἀξίωμα).

Συχνά τώρα τελευταία λέγεται ὅτι ἡ ἀμερικάνικη νεολαία –πού ἔπειτα ἀπό τριάντα χρόνια σιωπῆς ξεπροβάλλει ὡς δύναμη ἀμφισβήτησης– βρῆκε στήν ἐξέγερση τῶν Μαύρων τόν ἰσπανικό της ἐμφύλιο.

᾿Αλλά αὐτή τή φορά οἱ ἀμερικάνικες “ταξιαρχίες Λίνκολν” πρέπει να κατανοήσουν ὅλο τό νόημα τοῦ ἀγώνα στόν ὁποῖο ρίχνονται καί νά ὑποστηρίξουν ἀπόλυτα τόν καθολικό χαρακτήρα του.

Τα «έκτροπα» τοῦ Λός Ἄντζελες δέν εἶναι πολιτικό λάθος τῶν Μαύρων ὅπως καί ἡ ἔνοπλη ἀντίσταση τοῦ Ρ.Ο.U.Μ³. το Μάιο τοῦ 1937 στή Βαρκελώνη δέν ἦταν προδοσία τοῦ ἀντιφασιστικοῦ πολέμου.

Μιά ἐξέγερση ἐνάντια στο θέαμα τοποθετεῖται στό ἐπίπεδο τῆς ὁλότητας ἐπειδή – ἀκόμα κι ἄν ἐκδηλώνεται μόνο στήν περιοχή τοῦ Γουάτς – εἶναι μιά διαμαρτυρία τοῦ ἀνθρώπου ἐνάντια στήν ἀπάνθρωπη ζωή, ἐπειδή ἀρχίζει στό ἐπίπεδο τοῦ πραγματικοῦ ἀτόμου καί μόνον καί ἐπειδή ἡ κοινότητα (ἀπό τήν ὁποία τό ἐξεγερμένο ἄτομο εἶναι διαχωρισμένο) εἶναι ἡ ἀληθινή κοινωνική φύση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ἀνθρώπινη φύση, τό θετικό ξεπέρασμα τοῦ θεάματος.⁴

Καταστασιακή Διεθνής, τεύχος 10.

1Το “Jarama Valley”, επίσης γνωστό ως “El Valle del Jarama”, είναι ένα τραγούδι από τη Δεύτερη Ισπανική Δημοκρατία. Αναφερόμενο στη μάχη της Jarama στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, το τραγούδι χρησιμοποιεί τη μελωδία του Red River Valley. Η μάχη διεξήχθη από τις 6 έως τις 27 Φεβρουαρίου 1937, στην κοιλάδα του ποταμού Jarama, λίγα χιλιόμετρα ανατολικά της Μαδρίτης. Τα έμπειρα στρατεύματα της Στρατιάς της Αφρικής του Franco επιτέθηκαν σε θέσεις που κατείχαν οι εθελοντές των Διεθνών Ταξιαρχιών. Έληξε σε αδιέξοδο, με τις δύο πλευρές να οχυρώνονται. Στο τέλος των τριών εβδομάδων, ιδίως μετά από μια αντεπίθεση στην τοποθεσία που έγινε γνωστή ως «Λόφος Αυτοκτονίας», ο αριθμός των νεκρών ήταν μεγάλος. Το βρετανικό τάγμα έχασε 225 από τους 600 άνδρες του και το τάγμα του Λίνκολν έχασε 125 από τους 500.