ένα άρθρο του Giorgio Agamben για την διπλή άρνηση του Ιουδαϊσμού.
η διπλή άρνηση είναι αφενός η υιοθέτηση του χριστιανικού εθνο-κράτους (αυτό σημαίνει ότι το κράτος του στατικού εβραίου είναι όντως η καλύτερη δημοκρατία της μέσης ανατολής -και όχι μόνο- αφού ρυθμίζει την καταστολή που εξαπολύει ανάλογα με το μέτρο της απειλής, από απλή σύσταση έως πολεμική εμπλοκή -ας θυμηθούμε στα καθ’ημάς τις φήμες για στρατιωτική επέμβαση τον δεκέμβρη του ´08) και άρα την άρνηση του κράτους που προσδοκούν οι ορθόδοκοι εβραίοι με τον ερχομό του μεσσία και αφετέρου η άρνηση της εξορίας, κάτι που στην δικιά μας γλώσσα μας συνιστά το δίπολο του στατικού και του περιπλανώμενου εβραίου.
από την πλευρά μας θεωρούμε ότι ο αντιτσιγγανισμός και ο αντισημιτισμός είναι το μίσος για του στατικού μέσου ευρωπαίου απέναντι στην περιπλάνιση, στο φαντασιακό του οποίου έχει γίνει μία αντιστροφή και ένας διαχωρισμός ταυτόχρονα:
ενώ ασυνείδητητα -ή μη- μισεί την άεργη και οκνηρή άρχουσα τάξη που εξουσιάζει τα πάντα και κατέχει τον πλούτο χωρίς την βαναυσότητα του μόχθου έχει διαχωρίσει και έχει διοχετεύσει το μίσος του, όχι στην άρχουσα τάξη ως υποκείμενο διότι την φοβάται, όχι στην άρχουσα τάξη ως κοινωνική σχέση, διότι θέλει να επωφεληθεί από ψίχουλα και τις υποσχέσεις,
έχει διοχετεύσει το μίσος του λοιπόν στα περιπλανώμενα υποκείμενα των εβραίων και των τσιγγάνων, αναγάγοντας τον εβραίο σε υπεράνθρωπο -που θέλει να γίναι αλλά μισεί κιόλας- που ελέγχει με ένα αόρατο χέρι θεσμούς, τράπεζες κλπ. και τον τσιγγάνο σε υπάνθρωπο, -που θέλει να γίναι αλλά μισεί κιόλας- άεργο και οκνηρό, ανέμελο και παραβατικό.
αν όλα αυτά σας φαίνονται κάπως μεταφυσικά, συγγνώμη αλλά δεν φτιάξαμε εμείς τους κανόνες δημιουργίας του χρήματος. κάποτε ο δανεισμός με τόκο ήταν απαγορευμένος στην ρωμαιοκαθολική εκκλησία έως τον 15 αιώνα. οι ανεπιθύμητοι σαράφηδες έγιναν σιγά-σιγά ανεπιθύμητοι εβραίοι, και σιγά σιγά η οικονομική εξαθλίωση του χρέους οδήγησε στην συλλογική ευθύνη, ώσπου ένας πάπας άλλαξε γνώμη και κάπου στην φλωρεντία αν δεν κάνουμε λάθος δημιουργήθηκε η πρώτη τράπεζα των μεδίκων με την μορφή που την ξέρουμε σήμερα. φυσικό επόμενο ήταν ο ανταγωνισμός και σιγά σιγά η οικονομική ανάπτυξη οδήγησε που άλλου, στην συλλογική ευθύνη. από την άλλη, η οικονομία της ωφελιμότητας και την φιλοπονίας βρήκε τον αποδιοπομπαίο τράγο της στους τσιγγάνους.
σαφώς και υπάρχουν αρκετοί άλλοι λόγοι που θα εξηγούσαν το μίσος απέναντι στους περιπλανώμενους, ωστόσο η παραπάνω αναφορά έγινε γιατί εκεί που θέλουμε να σταθούμε είναι η ταχυδακτυλουργική μετάβαση από την επίθεση στις κοινωνικές σχέσεις, στην επίθεση στα διαχωρισμένα υποκείμενα που υποτίθεται ότι είναι κύριοι των σχέσεων αυτών.
οι στατικοί μέτριοι ευρωπαίοι κατάφεραν και έδιωξαν τους εβραίους από την ευρώπη – ενώ παράλληλα περιόρισαν τους τσιγγάνους σε γκέτο τύπου ζαφύρι, όπου μία αστυνομική ή στρατιωτική επέμβαση δεν φαντάζει και απίθανη στις μέρες μας- δημιουργώντας, τι άλλο, τους στατικούς εβραίους που έχουν μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου τους δημιουργώντας με την σειρά τους την διαχωρισμένη και αντεστραμμένη άρνηση της δικής τους εξορίας, τους παλαιστίνιους μετα-τσιγγάνους, αν είναι δόκιμο αυτό, συνοδευόμενη από αντίστοιχη φρίκη.
βλέπετε, όλη αυτή η βαρβαρότητα συμβαίνει διαχρονικά χωρίς να γίνει ουδεμία αναφορά για τους μαύρους.
και αυτό είναι ακόμη ένα ακόμη ταχυδακτυλουργικότερο χαρακτηριστικό της κυρίαρχης ιδεολογίας -όπου ο φυλετικός πυλώνας χαριεντίζεται με τον ταξικό και τον έμφυλο- να γίνεται αδιόρατη ως κοινωνική σχέση και άρα να είναι στο απυρόβλητο.
Το τέλος του Ιουδαϊσμού
Δεν είναι δυνατόν να κατανοήσει κανείς το νόημα όσων συμβαίνουν σήμερα στο Ισραήλ, αν δεν κατανοήσει ότι ο Σιωνισμός αποτελεί διπλή άρνηση της ιστορικής πραγματικότητας του Ιουδαϊσμού.
Ουσιαστικά όχι μόνο εκχωρεί στους Εβραίους το έθνος-κράτος των Χριστιανών, αλλά ο Σιωνισμός αποτελεί την κορύφωση εκείνης της διαδικασίας αφομοίωσης που, από τα τέλη του 18ου αιώνα, ακυρώνει σταδιακά την Εβραϊκή ταυτότητα.
Αναμφίβολα, όπως έχει δείξει ο Amnon Raz-Krakotzkin σε μια υποδειγματική μελέτη, στα θεμέλια της Σιωνιστικής συνείδησης βρίσκεται μια άλλη άρνηση, η άρνηση του Galut, δηλαδή της εξορίας ως γενικής αρχής που είναι κοινή σε όλες τις ιστορικές μορφές του Ιουδαϊσμού, όπως τον γνωρίζουμε. Οι προϋποθέσεις αυτής της αντίληψης για την εξορία προϋπήρχαν της καταστροφής του Δεύτερου Ναού και είναι ήδη παρούσες στη βιβλική λογοτεχνία.
Η εξορία είναι η ίδια η μορφή της Εβραϊκής ύπαρξης στη Γη, και ολόκληρη η Εβραϊκή παράδοση -από τη Mishnah μέχρι το Talmud, από την αρχιτεκτονική της συναγωγής μέχρι τη μνήμη των βιβλικών γεγονότων- σχεδιάστηκε και βιώθηκε από την προοπτική της εξορίας. Για έναν Ορθόδοξο Εβραίο, οι Εβραίοι που ζουν στο κράτος του Ισραήλ βρίσκονται επίσης στην εξορία. Και το κράτος σύμφωνα με το Torah, που προσδοκούν οι Εβραίοι με τον ερχομό του Μεσσία, δεν έχει καμία σχέση με ένα σύγχρονο έθνος-κράτος, σε τέτοιο βαθμό ώστε ο πυρήνας του να βρίσκεται ακριβώς στην ανοικοδόμηση του Ναού και την αποκατάσταση των θυσιών, για τις οποίες το κράτος του Ισραήλ δεν θέλει καν να ακούσει.
Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η εξορία σύμφωνα με τον Ιουδαϊσμό δεν είναι μόνο η κατάσταση των Εβραίων, αλλά αφορά την ελλιπή κατάσταση του κόσμου στο σύνολό του.
Σύμφωνα με ορισμένους καμπαλιστές, συμπεριλαμβανομένου του Luria, η εξορία ορίζει την ίδια την κατάσταση της θεότητας, η οποία δημιούργησε τον κόσμο, με το να εξοριστεί από τον εαυτό της. Και αυτή η εξορία θα διαρκέσει μέχρι την έλευση του Tiqqun, δηλαδή την αποκατάσταση της αρχικής τάξης.
Είναι ακριβώς αυτή η άνευ όρων αποδοχή της εξορίας, με την απόρριψη που αυτή συνεπάγεται για όλες τις σημερινές μορφές κρατικής υπόστασης, που θεμελιώνει την υπεροχή των Εβραίων έναντι των θρησκειών και των λαών που έχουν συμβιβαστεί με το κράτος.
Οι Εβραίοι, μαζί με τους Ρομά, είναι ο μόνος λαός που έχει απορρίψει το κράτος, δεν διεξήγαγε πολέμους και δεν βάφτηκε ποτέ με το αίμα άλλων λαών.
Με τη θεμελιώδη άρνηση της εξορίας και της διασποράς υπέρ ενός έθνους-κράτους, ο Σιωνισμός έχει επομένως προδώσει την ίδια την ουσία του Ιουδαϊσμού.
Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν το γεγονός ότι αυτή η απομάκρυνση δημιούργησε μια άλλη εξορία, αυτή των Παλαιστινίων, και οδήγησε το κράτος του Ισραήλ να ταυτιστεί με τις πιο ακραίες και αδίστακτες μορφές του σύγχρονου έθνους-κράτους.
Ο επίμονος ισχυρισμός των Σιωνιστών ότι η ιστορία απέκλεισε τους Εβραίους από τη Διασπορά, είναι ένα βήμα προς την ίδια κατεύθυνση.
Αλλά μπορεί να σημαίνει ότι ο Ιουδαϊσμός, που δεν πέθανε στο Άουσβιτς, ίσως συναντά σήμερα το τέλος του
Giorgio Agamben, 2024
Πηγή: https://illwill.com/the-end-of-judaism
Αρχική πηγή: https://www.quodlibet.it/giorgio-agamben-la-fine-del-giudais mo